Heyatında bir dövr olur – heyat ağ ve qara renge boyanır. Başqaları üçün rengareng görünen heyat senin üçün yalnız bu iki rengden ibaret olur... ve getdikce, zaman keçdikce ağ reng azalmağa başlayır. Senin başqalarından gizlederek yaratdığın ve yaşadığın dünya qaralmağa başlayır. Ve ... ve zülmet. Artıq özün özünü görmürsen, belke de görmek istemirsen. Qaçırsan, ilk növbede ise özünden. Acı heqiqet şirin yalandan yaxşıdır deyiminin tam eksine sen heqiqetlerle, zeifliyinle, sehvlerinle üzleşmemek üçün özün özünle “gizlenpaç” oynamağa başlayırsan. Amma ... bir gün bu “oyun”u oynamaqdan bezirsen, her şeyden ve her kesden bezdiyin kimi. Heyatının daha bir hissesinin yalanla keçdiyini derk edirsen. Ferq yalnız bir şeydedir: bu defe sene yalan danışan ele Sen Özün idin. Daha çetin bir dövr başlayır heyatında. Orta veziyyet olmur, ya sonda mehv olursan ya da xilas olursan. Seçim senden, senin iradenden ve etrafındakı insanlardan asılı olur. Amma yaxınındakılar görmürler senin onlarla aranda serhedd çekdiyini. İlk addım olaraq bu serheddi yıxmalısan. Onlardan uzaqlaşaraq getdiyin mesafeni indi geri qayıtmalısan. Qaçaraq getdiyin yolu indi aram-aram qayıdırsan. Tereddüd içindesen çünki. “Ya yeniden her şey tekrar olunarsa, yeniden qaranlığa düşersem? Bu defe gücüm yetmez...” deye düşünürsen. Amma qayıdırsan. Belke de özün üçün yox, senin sevenlerin xatirine, onların gözlerindeki o narahatlığı yox etmek, ümidlerini puça çıxarmamaq üçün. Mecbursan...
Ve bir gün o qaranlığa işıq saçır. Belke de heç gözlemediyin halda. Gözlerin zülmete o qeder öyreşib ki, ne olduğunu derk etmirsen ilk önce. Gözünü qamaşdırır o işıq. Unutduğun hisleri yeniden yaşamağa başlayırsan. Hem çılğıncasına hem daha ehtiyatla. Amma her ne olursa olsun üzünü o işıqdan dönderme, ne olar. Qaranlığına çekilme. O zülmetine işıq saçan her ne ve ya kimdise berk-berk yapış ondan. Izn ver işıqlansın dünyan. Belke yeniden duya bileceksen o rengleri – o elvanlığı. Belke bu defe daha gözel göreceksen o eyni

[1] 2 >>