Seni ulduzlara benzedirem. Tam qapılıram deyerken yox olursan. Amma sonra yene buraxdığım yerde tapıram. Bax o zaman ezab verir.
Ne varlığın yaşadır meni, ne de yoxluğun. Bu menim balanssızlığımmı yoxsa sevgimin balanssızlığımı bilmirem.
Her uzaqlaşdığın addımda men sene daha çox yaxınlaşıram. Seninle olan her kederin yanında sevgim çoxalır.
Bir terefim ele hirslidir ki, sene! Bu hirsliliyi sene olan sevgim yox etmir. Bir terefimde sene o qeder inciklik!

Ne bu inciklik keçecek ne de xatireler... Amma iki yanım da seni çox sevir. Sene baxa bilmeyecek qeder, sene deye bilmeyecek qeder, özümü senden ayıracaq qeder...
Senin sevgin her cümlede müeyyen olmalı idi. Senin sevginde sözlere hemişe yer verildi. Men bunları heç eşitmek istemedim.

Men her cümlenin başında ya da sonunda "Seni sevirem" demeyini istemedim. O iki sözü mene bir defe qurmağın, amma tam lazım olduğu anda qurmağın lazım idi. Senin sevgini her kes bilmeli idi. Sen kimseden qorxmazsan çünki. Eslinde bu qorxmaqla elaqeli deyildi.

Menim sevgimi kimse bilmemeli idi. Lazım olsa, sen bele. Menim sevgim mene xüsusi olmalı idi. Yalnız mene...
Menim sevgimde sözlerin ehemiyyeti yox idi. Çünki sevgi ifade edile bilmeyecek qeder böyükdür.

Seni itirmek menim sevgimi güclendirir. senin yoluğun bağlılığımı artırır. sen getdikden sonra senin adının yazıldığı her yere menim sevgim yazılıb, adım silinir.
Sen getdikden sonra sevgim qalır, amma men yox oluram..