Özümü özünden bezmiş, qaçmaqdan yorulmuş, amma dayanmaqdan da qorxmuş, qorxduğu qeder de decellik etmekden çekinmeyen uşaq edasıyla yaşayan küçelere atdım.
Yalnızlığı nece keçirirem, namelumdur. Susqun vaxtlarımdan idi. Ayaqlarım bu menasız getmeklere alışıb. Meqsedi olmayan ve hedefi namelum, çatacağı yere evvelceden getmiş ve beyenmemiş ağlım, evvelki vaxtlarım tekrarlayırdı özünü.
Kütlenin arasında itmek sözünün menim üçün bir mena ifade etmesi edamlıq bir mehkumun başına gülle çaxması kimi bir şey idi.

Sonu evvelceden müeyyen olan bir yol göstermek idi. Hemişe keçdiyim dükanlar artıq meni salamlamaqdan imtina etmişdiler.
Menden imtina etmekleri divarlarındakı yorğun afişalardan müeyyen idi. Üst üste yığılmış zibil yığını kimi bir üstdeki altdakından xebersiz özünü afişaya yapışdırmağın sevinci ile özünü şeherin küçelerinde gösterirdi.
Zaman dayandı desem, çox adi bir söz olacaqdı, ya da sözümü hansı söz açıqlaya bilecekdi ?

Ayaqlarım bele çaşmışdı bele bir ani duruşa. Orada gördüyüm sen idin? Yoxsa men öldüm, cennetdeki hurilere beraber geldim?
Bir menasız, bir itkin, bir kimsesiz baxış oxşadı saçlarımı. İllerdir qaranlıqda qalıb, işığa çıxmış kimi idi gözlerim, baxa bilmirdi üzüne.
Sen niye dayandın, yaxşı? Niye sifetinde bu ağlamaqlı baxış var? Danışsam adımı bele söyleye bilmezdim. Şüurum ağlı tarazlığını pozmuş, ağır bir rol oynamaqda idi. Top atılmışdı, İftar vaxtı deyildi amma susqunluğumu pozma vaxtı idi.

Belke de görmezlikden gelmeliydim. Bu neçenci meğlubiyyet idi. Yene hüzn destesinin ilk on birindeydim, getmeliydim. Ayaqlarım ayaqlarımdan tutmuş, getmeyime icaze vermirdiler. Menasız üzümdeki itkin menliyimi o da görmeyib, meni vurmağa başladı.
Qaçırdım, arxama baxmadan qaçırdım kütlenin içine. Ovçunuın elinden bir anda atılıb denize qovuşmağı arzulayan bir balıq kimi insanların arasında itmeyi isteyirdim. Amma sen arxamdan baxırdın bilirdim.

Men kiçikken decellik edende anamın dediyi kimi, menim arxamda da gözlerim vardı.

[1] 2 >>