Dibsiz boşluqlar görürem
her gün bu gerçek yuxumda.
Daha ne bende nefesi,
ne de ALLAH var yaxında…
deye düşündüyün, zamanın döymeye qapı tapmadğın bir meqamıdı, göndermeye ünvan bilmediyin,
belke heç oxunmaqçün deyil, yandırmaqçün yazdığın mektublardı, yuxusuz gecelerin, yuxulu gündüzlerin sonunu gözlediyin cavabsız suallardı,
milyonların arasında yalquzaqtek ulamaq isteyidi, seni deyib gelecek birileri olacaq deye ölümü bele arzulamaqdı yalnızlıq…
Tekce duman bilir
Ah çekmeyi
Dağlardan öyrendiyimi…
Tekce qürub vaxtı bilir
Nece qeribsediyimi,
Tekce deniz bilir
Adımı sahil qumlarından başqa
Heç kesin qelbine yaza bilmediyimi…
Bu da yalnız günlerin birinde öz-özüme pıçıldadığım misralardandı. Sabahsız geceler, el-ayaq çekilmiş yorğun küçeler,
uşaq evlernin günahsız gözler kimi açılmış pencereleri, zindanların çırpılmış qapıları ne pıçıldayır göresen yalnızlıqdan? Nazin Hikmet deyirdi ki,
Qocalığa alışıram
Dünyanın en çetin işine
Qapıları döymeye son kere,
Ara vermeden ayrılığa,
Saatlar, axarsınız, axarsınız,
Axarsınız…
Anlamağa çalışaram
Inamı itirmeyin bahasına
Bir söz söyleyecekdim sene
Söyleye bilmedim,
Dünyada seherin acqarına çekilmiş
Siqarının dadı
Ölüm özünden qabaq mene yalnızlığını yolladı…
Demek ki, hem de ölümün elçısidi, qönçe vaxtıdı, erefedi yalnızlıq…Gizlin qalanlara salam vereceyimiz,
yeteceyimiz, belke daha doğru olana çatmaq, qovuşmaq erefesidi yalnızlıq…Dünyanın vücudumuzu dar qefes kimi sıxmağı da,
içimizin içimize sığa bilmediyi de belke ele bundandı…
Bu dünyanın Yazı adına layiq olan bütün yazıları ele yaınızlıqdan yazılanlardı. Amma yalnızlığı zerger deqiqliyile ifade eleyen soz,
kelme hansıdı? Yalnızlığın düsturu nece, varmı gören?..
Yanmış körpülerin, sönmüş ocaqların başında, ot basmış yolların kenarında bir de heç vaxt dönmeyecekleri göz qırpmadan,
nefes çekmeden gözlemekdi yalnızlıq...Ve bir de deyesen her an göz önünde olub gözümüzü yoranlara

[1] 2 >>