Bir avtobus dayanacağında qarşılaşmışdılar ilk defe. Biri Tibb Universitetinde oxuyurdu, digeri Memarlıq ve İnşaat Universitetinde. O ilk qarşılaşmadan sonra bir daha, bir daha ve bir daha görüşe bilmek üçün her defe eyni saatda, eyni dayanacaqdan, eyni avtobusa mindiler.
Genc idiler, çox genc… Bir-birleri ile danışacaq cesareti tapmaları vaxt aldı, amma nehayet bacardılar.
slinde heç biri her seher avtobusa mindikleri terefde yaşamırdılar. Oğlan dostugilde qaldığı üçün hemin dayanacaqdan minmişdi, qız ıse ise bacısı gilde. Sırf bir-birlerini göre bilmek üçün her seher tezden evlerinden çıxıb şeherin taaa o başından hemin dayanacağa geldiklerini güle-güle bir-birlerine etiraf etdiler bir gün…
Universiteti bitiren kimi evlendiler. Xoşbext idiler, çox xoşbext. Bezen işsiz, bezen pulsuz qaldılar. Amma qelbleri bir-birine ele bağlı idi ki, heç bir şey gözlerine görünmürdü. Ayın sonuna gücle çatdıqları zamanlarda da, meşhur bir hekim ve meşhur bir memar olduqları zamanlarda da hemişe xoşbext idiler.
Zamanın aşınmasına uğrayan, alışqanlıqlara çevrilen sevgilerden deyildi onlarınkı… Günler günleri, iller illeri qovaladıqca sevgileri de böyüdü, böyüdü… Tek çatışmazlıqları övladlarının olmaması idi.
Çetin bir müalice kursu keçmelerine baxmayaraq övlad sahibi olmadıqlarında, “bütün xoşbextliklerin bizim olmağını gözlemek naşükürlük olar” — deyerek davam etdiler heyatlarına. Övlad yerine sevgilerini böyütdüler...
“Senin üçün ölüme gederem” — deyerdi Sevda ona sarılaraq, “yox, men senin üçün ölerem” deye cavab vererdi Aqşin.
Bezen eve gelende aynanın üzerinde bir qeyd görerdi Sevda, “Ezizim, kitabxananın ikinci refine bax...”. Kitabxananın ikinci refinde başqa bir qeyd olardı, “Metbexdeki stolun üzerine bax ve seni çox sevdiyimi heç zaman unutma”. Metbexdeki stoldan yataq otağındakı şkafa qeder sevgi dolu qeydleri oxuya-oxuya gelen qadın, en sonunda ya bir deste gül, ya çox sevdiyi şokoladlar, ya da bahalı hediyyelerle qarşılaşardı. Aldığı hediyyenin ne olması heç de

[1] 2 3 4 >>