Qeribe bir etiraf.. Menim qebirsanlığım var! Bu qebirsanlıq menim üçün vaxtı ile deyerli olan insanlar üçündür. Onlar bile-bile öldüler, amma menim üçün hemişelik ölübler. Qebirsanlığımda menim dostlarım, refiqelerim, mene qarşı satqınlıq eden insanlar, menim hisslerime xeyanet eden insanlar defn olunublar. Herden men qebirsanlıqda gezirem ve orada birçox qebirlerin yanında dayanıb, qebrin üzerine gül qoyuram ve sadece yan keçirem.. Qebirsanlığım menim içimdedir..Onun haqqında heçkim bilmirdi.. Bu qebirsanlıq digerlerinden çox ferqlenir.. BUra her zaman temiz ve gözeldi. Çünki burda vaxtı ile mene deyerli olan insanların qebri var. Herden men onları görürem.. Küçede, meclisde, internetde ve s..=)
amma men heçne demeden keçib gedirem.. Menim üçün ağır ve acılı deyil.. Axı onlar ölübler! Onlar bu haqda bilmirler.. Ne olsun? Men ki bilirem.. Esas menem! Men onları defn etdim çünki istemedimki onları görende her defe xoşagelmez sözler danışım. Axı ölüler haqqında pis danışmazlar..!
İndi ise bağışlayın, siz ölmüsünüz amma men yaşamağa davam edirem!