Unuda bilersense unut meni, ezizim...Üreyine, xatirelerle dolu yaddaşına yalvar ki, unutsun meni. Ressam gözlerine de ki, eksimi üreyine yazmasın.Ümid dolu qelbine pıçılda ki, ayrılıqdan seksenmesin, daha menim yolumu gözlemesin. Yollarıma işıq salan, qarşılamağa adet eden gözlerin qemlenib ardımca baxmasın. Ayaqlarım büdreyer, bir addım yerimez. Yollar ilan olub sarılar ayaqlarıma. Unudaram doğma ünvanımı.Gileylerin şimşek olub çaxar meni. Qorxuram yağış gözlerimize yağa. Yene izlerimiz qoşa qala. Unudaram seni unutmağı.
Men senin deyilem. Xeyalınam, yuxunam. Yuxu tek gözlerine geceler axıram. Aç gözlerini, ezizim. Üreyinin qapısını titrek ellerimle döyen menem. Seadet de şirin yuxudur, ayılanda itirirsen yuxuda gördüklerini.
Sen menim deyilsen. Acı heqiqetin gözlerine nece baxım? Bu qeder doğma iken senden nece ayrılım? Hezin, kederli neğme tek qonmusan dodaqlarıma. Sesim sesine qarışıb gece-gündüz menimle danışır. Bu xoşbext dünyanı mene bağışlayır.
Eli çıraqlı çox gezmişdim taleyimi. Bes niye yoluma çıxdı özgenin qismeti...Ayrılıq imtahandır. Tanıyırıq qelbimizde ne doğrudur, ne yalandır. Mehebbetle yaşamağa, bu sevgini yaşatmağa bir ömür azdır.
Ayrılığı qınamayaq. Bilirem görüşler hesretden ağlayacaq. Bilirem ayrılsaq, menum günahımdır. Bağışla... unut meni. Unuda bilersense.... unuda bileremse...