ederek kömek istemesi» kimi bildirilir.
Allaha inamı olan her bir insanın müxtelif formalarda dua etdiyi melum olan bir meseledir. Ancaq ekser insanlar duanı tekce çetinliye düşende ve sıxıntılı vaxtlarında, ellerinden gelen bütün ehtimallar yoxlanandan sonra Allahı xatırlamaq şeklinde başa düşürler. Bu cür adamlar yaşadıqları sıxıntıya son qoyulduqdan sonra yeni bir çetinlikle üzleşene qeder Allahı yaddan çıxarır ve Ondan bir şey teleb etmeyi ağıllarının ucundan bele keçirmirler.
Bezi insanlarda da çox sehv dua anlayışı var. Bu insanlar üçün dua uşaq yaşlarından etibaren ailenin yaşlı ferdleri terefinden öyredilen, bezi anlaşılmaz sözlerden ibaretdir. İnsanların bu cür dualarında Allahın mövcudluğu, birliyi, böyüklüyü, qüdreti, insanları hemişe görüb-eşitdiyi, dualara cavab vereceyi ele de nezere alınmır. Ancaq evvelceden ezberlenen dua qelibleri tekrar edilir. Halbuki kitabımızın da mövzusu olan Allahın Quran vasitesile bendelerine eşitdirdiyi dua çox ferqlidir.
Qurana göre dua etmek Allaha çatmağın en asan yoludur. İndi bir anlığa Allahın sifetlerini fikirleşek. O insana şah damarından daha yaxın olan, her şeyi bilen, eşidendir... İnsanın üreyinden keçirtdiyi birce fikir de Allahdan gizli qalmaz. Ele ise semimi olaraq Allahdan ne ise istemek üçün insanın tekce fikirleşmesi de kifayet edir. Budur, Allaha çatmaq bu qeder asandır.
İnsan qulluq şüurunda olduğu müddet erzinde Allah dergahında deyer qazana biler. Buna göre de insan Allaha üz tutmalı, sehvlerini Allaha etiraf etmeli ve tekce Allahdan kömek istemelidir. Bunlardan başqa bir davranış terzi Allaha qarşı tekebbürlenmekdir ki, Quranda bunun cezasının da sonsuz cehennem olduğu xeber verilir.
Hazırkı cemiyyetlerde diqqeti celb eden bir meqam özünü büruze verir. Bu, bezi başqa ibadetler kimi, duanın da terk edilmiş bir enene olaraq nezerden keçirilmesidir. Eslinde, bu fikrin formalaşmasının arxasında «Allahdan müsteqil, öz-özüne işleyen bir dünya» ola bileceyi telqini dayanır. İnsanların ekseriyyeti

<< 1 [2] 3 >>