ister-istemez yaşayışlarının başlanğıcından sonuna kimi bütün hadiselerin özlerinin ve etraflarındakı insanların nezaretinde cereyan eden hadiseler olduğunu düşünürler. Buna göre de ölümle üzleşmemiş ve ya çox böyük facie ile qarşılaşmamış, Allaha dua etmek ehtiyacı hiss etmirler. Halbuki bu çox böyük aldanışdır. Bu yanlışlıqda ele bir seviyyeye çatanlar olur ki, bunlar duanı sanki keçmiş dövrlerden günümüze qeder gelib çatmış bir sehrbazlıq taktikası olduğuna inanırlar. Halbuki dua heyatın her sahesine mexsus olan bir ibadetdir.
Bütün insanlar duaya möhtacdır. Kasıb ve çetin şeraitde yaşayan bir adamın imkanlı bir şexse nisbeten duaya daha çox ehtiyacı olduğunu fikirleşmek, dua mövzusunu kökünden sehv başa düşmekdir. Maddi veziyyeti yaxşı olan, heyatda bütün istediklerini elde etdiyini fikirleşen bir insanın duaya ehtiyacı olmadığını hesab etmek düzgün deyil. Çünki bele veziyyetde dua etmeyin yegane sebebinin dünyevi arzuların heyata keçmesi olduğu anlaşıla biler. Halbuki möminler hem dünya heyatları, hem de axiretleri üçün dua edirler. Dua özü ile birlikde tevekkülü de getirir. Dua eden insan qarşısına çıxa bilecek çetin ve ya asan her cür veziyyeti, bütün hadiseleri kainatın Yaradanı ve Hakimi olan Allahın teqdirine hevale edir. Bir problemi hell etmeyin, yaxud qarşısını almağın bütün yollarının kainatdakı qüdret sahibi olan Allaha esaslandığını bilmek, bütün işleri (tedbirini alandan sonra) Ona hevale etmek ve ancaq Ona dua etmek mömin üçün bir sevinc ve arxayınlıq menbeyidir.

<< 1 2 [3]