Sabah toyumuz idi,artıq her şey hazırlanmışdı... Onu çox sevirdim...bir insan canını sevdiyi qeder çooox... Amma ona bu sözleri demeye mecbur idim... Çox düşünmüşdüm...başqa çıxış yolu yox idi..
Zeng vurdum onu ilk görüş yerimize çağırdım,çox teeccüblenmişdi. Çünki uzun müddetdir ki, orda görüşmemişdik...
Ve artıq yola çıxmışdım,hem de çox ağır yola... Ora çatanda mene maşına minmeyi teklif etdi,men ise etiraz ederek ona aşağı düşüb gezmek istediyimi bildirdim... Toy hazırlıqları erefesinde hem de sabah toy iken görüşmeye bir ad vermirdi, ona çox vacib olduğunu söylemeseydim razılaşmazdı belke de... indi ise söz sırası mende idi..
“Seninle evlenmeyi gözleyerken bütün münasibetimizi gözden keçirdim. Ne qeder güclü olarsaq,olalım... Ne qeder heyatın qarşısında yıxılmaz, yara almaz dursaq bele insanıq biz.. Menim de zeif anlarım oldu. Ve men bu zamanlarda senin yanımda olduğuna,mene elini uzadacağına,yıxılsam meni durğuzacağına inanmaq istedim. Başımı çiynive qoyanda xoşbextliyi tapdığıma inandım. Güvenmeyin çox zor olduğnu bile bile sene güvendim. Amma sen...dünyana almadın meni... Bütün problemlerini tek hell etmeye çalışmağı seçdin. Men senin sevgilin oldum belke...amma dostun ola bilmedim! Menim seni ne qeder sevdiyime inanmadın. Seninle her şeyi hell ede bileceyimize,beraber olsaq bir çox şeyin üstesinden geleceyimize gelmesek bele döze bileceyimize İNANMADIN! Bu sevgi hemişe menim çalışdığım, ayaqda tutmağı istediyim bir sevgi oldu. Men seni heç buraxmadım amma sen meni hemişe buraxdın... Dostlarını,yaxınlarını heç buraxmadın!!! Amma meni...meni buraxdın! Men bu sevgiye olan inancımı itirdim! Men bu yolda birlikde gede bileceyimize olan inancımı itirdim! Men bizim bir heyatı paylaşa bileceyimize olan inancımı itirdim! Bağışla... Men seninle evlene bilmerem...!!!”
Dedim ona... çox çetin olsa bele dedim... ve getdim ordan o ise arxamca baxırdı hele de.. İlk defe idi gözünden yaş axdığını görürdüm amma getdim...
Bezen her iki teref bir-birini çox sevse bele

[1] 2 >>