Men ele bilirdim ölerem sensiz, men sensiz ölmedim bağışla ...
O gün ... Ölüm xeberini aldığım gün ... Hemin günün menim üçün son olduğunu düşünmüşdüm. Amma...hele de yaşayıram. Eslinde yaşayan bir tek cismimdi, ruhumu senin yanında o qara torpağa basdırdım. O günden etibaren sevinmeyi, gülmeyi unutdum. Bezen üzümde tebessüm yarandı, amma utandım, senden, senin xatirenden... Üreyin senin hesretinle doludur çünki. Mene ağla dediler hemin gün, doyunca ağla. Qeribedir, bir damla göz yaşı bele axmadı gözümden. Ağlamadım hemin gün, ağlaya bilmedim. En çetini seni o qara torpağa verdiyimiz an idi. Bütün qadağalara baxmayaraq o an orda olmalıydım. Uzaqdan da olsa, sessiz-semirsiz... Bunu görmeliydim inanmaq üçün. O anda derk etdim, o an acı heqiqet bir şille kimi deydi üzüme. Anladım ... bir daha seni göre bilmeyeceyimi, o nevazişine, qayğına bir ömür boyu hesret qalacağımı...Yoxluğunu bile-bile yaşayıram. Yoxluğunun verdiyi acını yaşayaraq her seher oyanıram, her gece ise yuxumda seni görmek ümidi ile yatıram. Barı yuxularıma gel... Ne olar... bu hesret heç olmasa yuxularımda bitsin. Seni bir daha göre bilmemek düşüncesi deli edir meni. Amma eslinde her yerde varsan... Hara dönsem seni görürem, keçdiyin yollarda, olduğun yerde, dostlarında ... O qeder çetindir ki, seninle keçdiyimiz yollardan sensiz keçmek, dostlarının arasında seni görmemek... Bir hezin musiqide, bezen ise bir şer parçasında olursan... Her zaman menimlesen... Her deqiqe, her an... Yoxluğunu o qeder içden hiss edirem ki... Sen getdikden sonra her şeye nifret etdim...Güneşe...bir gün bele yasını saxlamadı...Seheri gün heçne olmamış kimi yeniden doğdu. Aya... o da unutdu seni... geceler onun işığı altında birlikde gezdiyimizi... Sen getdikden sonra da işıq saçdı. Yağış damcılarına, esen küleye, her şeye, heyata nifret etdim. Onu seninle sevmişdim men... Nifret etdim men o qara torpağa...seni elimden aldı deye, heç kime ve heç neye qısqanmadığım qeder ona qısqandım seni. Amma bezen yastığım, döşeyim oldu.

[1] 2 >>