Yene ikimiz...Yene sen..Yene “Lunnaya Sonata”.. .Eyni qayda...Sadece bir az zaman ferqlidir...Gözel mehin esmesi ve Bakının gözel gecesi...Ancaq bu gözelliyi batıran bir şey var idi..O da senin ele de isti olmayan ancaq özüne celb eden, çox gülmeyen, ancaq baxarken insanin içine bir sakitliyin daxil olması....Bu senin gözel, benzersiz gözlerindir...Bilirsen..Meni ne celb edir..Seni keşf ede bilmemeyim... Seni yarada bilmirem... Seni yaratmağa başlayanda sonlandıra bilmirem...Bu nese alınmır..


Bu ise seni daha da çox sevdirir mene...Çünki sevgi yeni keşfleri sevir, onu tez tapdınsa, demeli senin sevgin bir o qeder zeifdir..



Bilirem senin içinde çox şey gizlenir sen bilirsen heyat nedir lakin deye bilmirsen....Buna göre de senin gözlerin bele menalıdır..Senin heyatın gözlerinde gizlenir ve men senin gözlerini tam oxuya bilmirem. Bunun menası ise yalnız sevgidir...Sen sevmek isteyirsen ancaq çekinir...Getmek isteyirsen ancaq dayanır...Gülmek isteyirsen....ancaq.....ancaq...



Bunun qarşılığı yoxdur....Çünki sen saxta gülüşdense, içinde ağlamaği üstün tutursan, bilirsen bax budur....Seni sevdiren...Her şeyin tebii...Seninle danışmağa başlayıram...





Sene sual verirem:

- Senin üçün sevgi nedir....?
- Derinliyi bilinmeyen bir okean....Bezen fırtınalı, bezen ise çox sakit..
- Bes heyat nedir?
- Okeanda itib batmamaq...Öz yolunu tapmaq....
- Bes sen bu heyatda neyi sevirsen?

O ise cavab verir:
- Denizi....
- Sebeb?
- Çünki men özümü denizde tapıram, o da içinde bir çox şey gizledir ancaq deye bilmir...O da herden esebleşir, üsyan edir menim kimi.....Bezen ise deniz öz baxışıyla insanları boğur..men ise öz gözlerimle seni sevdirirem...Sebeb budur...