Fırtınalı bir heyatın ortasında birleşdik. Sen, özüne yaxın tapdığın insanların sene etdiyi sehvlerden şikayet edirdin., mense uzun iller ağrısını çekdiyim bir sevginin yaralarını qucaqlamağa çalışırdım.

Yaxşı bir dostduq, her şeyi paylaşar olmuşduq. Bu yaxınlaşmamızın qısa bir müddetde olmasına baxmayaraq zamanım ele şirin, ele payızla keçirdi ki men içimdeki terpenmelerden xebersizdim.

Sanki yuxudaydım, gözlerimi açdığımda dostluğun yerini eşq götürmüşdü. Özümü tuta bilmemişdim işte. Duyğularıma hakim ola bilmemişdim. Sen menim eşqim, mense senin dostundum artıq. Sene aşiq olduğumdan xebersiz idin. İçimdeki vulkan ele daşmışdı ki partlamaq üçün sebirsizlenirdi.

Sonunda o gün gelib çatmışdı. Bütün duyğularımı bütün hisslerimi açıqlamışdım men sene. Sense mene yalnız çaşmış bir ifadeyle bunların yalan ve zarafatdan ibaret olması üçün yalvarmışdın.

Mende sene bunların ne zarafat ne de yalan olduğunu üstüne basa basa vurğulamışdım. İçim rahatlamışdı. Çünki bir insana " seni sevirem " demek asan bir iş deyildi. Ürek isteyerdi. Men bu işi bacara bilmemişdim amma neticesine de dözmek elimde deyildi. Çünki esl olan menim üçün bu gün idi ve men bu gün sene söylemem lazım olan şeyleri sabaha buraxmamışdım. Sabah bele bir fürsetin elime keçeceyini düşünerek bütün her şeyi açıqlamışdım.

Dünya fani her an her şey ola biler bizim dünyamızda… İndi içim çox rahat amma bir o qeder de narahatam. Çünki bunları sene izah edince günahkar men oldum. İndi o köhne günleri axtarıram, heç sebebsiz, ani ayrılışın şokunu üzerimden teyin etmememin neticesindendir. Ve zaman köhneden ele gözel ele şirin keçerken indilerde, min bir ezab min bir ağrıyla keçir.


O günün üstünden çox zaman keçdi. İndi men senden menim olmağını deyil mene bir az haqq vermeyini isteyirem. Mene duyduğun nifreti duyğularımın üstünden çekmeyin üçün yalvarıram. Mene ne qeder hirslensen de ne qeder nifret etsen de men seni yene de sevirem. Eşitdin deyilmi? Seni sevirem.