Neçe gündür anlamadiğim bir aci var qelbimin tam ortasinda.Biraz sevgi,biraz nifret,bezen inciklik,bezense sebebini bilmediyim bir aci...
Sevgidirmi üzüne her baxdiğimda onu ne qeder çox sevdiyimi anlayiram?
Nifretdirmi her sözünün yalandan ibaret olduğunu düşünürem?
İnciklikmi,,meni yalanlari ile ne qeder incitdiyini anlayiram,,,?
Bes bu sebebini bilmediyim acini nece başa düşüm?
Belke sebebini bilirem ama demekden çekinirem?
Özüme etiraf etmeye cesaretim çatmir belke?
Doğrulari görmekden çekinirem,her şeyin istediyim kimi olduğunu düşünürem ama bununla yalniz özümü aldadiram...Danişmiram,susuram...Belke bu ele en yaxşisidir.Bilirem ki ne qeder danişsam boş olacaq..Yene cavabini bilmediyim suallar yaranacaq ve yene bu suallarin içinde cavab axtarmağa çalişacam...Ağlamaq isteyirem...sonra bir dostumun mene dediyi bir söz yadima düşür-"Ağlama!Heyatda heç bir şey ağlamağa deymez!"
Düzdür,ağlamağa deymez.Hele onun üçün heç deymez...
Tenha deyilem,etrafimda dostlarim var...Bes ne üçün "ne olub?" deye soruşanda cavabim "heçne..."olur?
Belke de danişmaq istemirem.Çünkü danişsam gerek her şeyi olduğu kimi deyem...yalansiz.Bezen özlüyümde xeyallar qururam ve cavab olaraq onlari danişiram.Bir anliq mene ele gelir ki bütün bunlar baş verib.Sonra özlüyümde düşünende bütün bunlarin böyük bir yalandan başqa bir şey olmadiğini anlayiram.Ne üçün bele etdiyimi bezen heç özüm de başa düşe bilmirem.
Belke doğrulardan qaçiram?
Belke cavabsiz suallarin yaranacağindan ve yene o suallar içnde boğulacağimdan qorxuram?
Bezense yoruluram danişmaqdan.Çünkü eyni,deyişmeyen şeyleri ne qeder danişmaq olar ki?
Yaxinlaşan her bir kes ele bil ne ise deyecekmiş kim üzüme baxir.Bezense men gözlediyim cavabi deyecekmişler kimi onlara baxiram...Bezen qişqirmaq isteyirem.Ama yene deyecekler ki,"Ne olub"?
Ve men yene deyecem..."Heçne" Ne üçün heqiqeti danişani dinlemek istemirem?
Artiq "Necesen?" sualina "Yaxşiyam" cavabini vermekden bezdim.Artiq heç bir şey düşünmek istemirem...
ÇÜNKÜ

[1] 2 >>