Eşq bu dünyanın ölçüleriyle açıqlana bilmez sevimli. O primitiv bir ağrıdır, çöl bir ağrıdır. Gelir ve içimizdeki o çox köhne bir şeye toxunar. Sonra bir perde açılar ve sefer başlar. Bu seferde artıq pul, terifler, gözlemeler, görüşler, kreditler, iş, analar ve qorxular yoxdur. Eşqin öz heqiqeti vardır sevimli. İnsan bir başqa işığa teslim olar…

Eşqde sabah yoxdur sevimli. Zaman ireli doğru deyil, içeri, üreklere, derinlere doğru işlemeye başlar. İnsan qorxusuz olar, daha derinden anlamağa başlar, müdrikleşer. Heç bilmediyi hissleriyle görüşer. Yükü çox ağırdır, özüle görüşmüşdür. Hem xaricindedir dünyanın, hem de de ortasında.

Hindistanda Ganq Çayının sahilinde yandırılan yoxsul adamın hiss etdikleri de onunladır, itirdikleri de… New Yorkda, bir küçede, kartondan daxmasında yaşayan qadının çılpaq tekliyi de. Her şey onunladır, ona emanetdir sanki, amma o, çıldırtıcı bir teklik içindedir yene de…

Eşqin medeni olmaqla, melumatlı olmaqla da elaqesi yoxdur sevimli, qanımıza qarışan primitiv acı, o çöl ağrıyla heç bir kitabın yazmadığı heqiqetlere daha yaxınıq, inan…

Kim demişdi xatırlamıram, eşq varlığın deyil, yoxluğun ağrısıdır deye. Belke de buna göre ilk gencliyimde, o sıx aşiq olduğum illerde, gözüme yuxu girmez, dodağımda bir fitle bütün gece şeheri, o qaranlıq, o hüznlü küçeleri gezer, insanları yuxularından oyandırmaq isteyerdim. Oyanıb, içimde derin bir sızıyla oyanan o derin sancının ağrısına ortaq olsunlar deye…

Eşq çox köhne bir şeydir sevimli. Onun içinden o eziyyetli uşaqlığımız keçer. Sevdiyimiz insanların uşaqlıqları da… Oradan ögey analar, eskik atalar, pulsuz yatılılar keçer. Ve sonra eşq bütün bunları götürer, daha da köhnelere geder, hemişe o primitiv ağrıya, o çöl ağrıya…

İnsan bezen sebebsiz yere ümidsizliye qapılar. Keslere vere bilmez sevgisini, keslere özünü izah ede bilmez, evlere bağlanar… Bezen denizler, sahiller çeker insanı. İnsan bu qapılmağı anlaya bilmez, halbuki çox köhne bir yerde yaşanmasından qorxulub imtina

[1] 2 >>