Ana beşeriyyetin yaradılmışların en seçilmişi, peyğemberimizin deyimiyle "ayaqlarının altında cennet olan"müdriklerimizin deyimiyle "onun kimi yar olmayan"
Ana sevgi, şefqet, gözellik, temizlik mücessemesisen menim üçün... Belke de heç vaxt gözlerine baxıb söyleye bilmeyeceklerimi qelbimi yaxıb-yandırsa da dilime getirmediklerimi yazıya tökmeye çalışıram. Ancaq neden başlayım? Bilmirem! Heç doğulmadan evvel verdiyim eziyyetlerdenmi? Yuxusuz gecelerindenmi? Sonsuz fedakarlıqlarındanmı? Menim üçün keçirdiyin telaşlardanmı? Hemişe meni saran sevgindenmi? Yanımda hiss etdiyim dualarındanmı? Belke hemişe olduğu kimi sen kömek olasan mene?... Nece ki, hemişe zorluqlarımda yanımda olmusan, büdrediyimde elimden tutmusan, yıxıldığımda sen qaldırmısan, sonsuz qürurla bu menim hünerimdi dediklerimin arxasında da sen olmusan.
Taa balacalıqdan gözümden axan damlalarla seni seslemişem, uzanan qollarımla seni axtarmışam, zor anlarımda baxışlarımla seni aramışam. Hemişe de yanımda olmusan. Senin qollarından uzaqlaşıb, tanimadığım insanların arasında telaşlandığımda, uzanan el yene senin elin olub. İlk müveffeqiyyetimde, o böyük uşaq sevincime sen ortaq olmusan. Menimle sevinmisen, uğursuzluqlarımın hıçqırıqlarını sen dindirmisen.
Uşaqlıqda dizlerime vurulan yaraları öpüşlerinle, sonralar üreyime vurulan yaraların ağrısını sevginle silmisen. Her zaman mükemmeliyin heyran edib meni. Xeyallarımın baş memari sen olmusan. "Yox bacarmaram" deyib savaşı buraxdığımda sen ruhlandırmısan. Öz uğuruma teeccüblendiyimde sen menden emin tebessümünle uğurumu taclandırmısan. Şübhe duyduğumda tek sen güvenmisen. Bezen öz ana üreyinle kelmelersiz duymusan hisslerimi, öz ana gözlerinle görmüsen üreyimdekileri.
Zorluqları keçmekde, qaranlıq yollardan çıxmaqda o gözlerine ehtiyacim var. "Sen bacararsan,en mükemmelini edersen"deyen baxışlarına ehtiyacim var.
Sensiz o uşaq hıçqırıqlarım sakitleşdi, sensiz de derdlerle başa çıxa bilirem zenn edirsen. Amma bu Böyük Uşağın sene ele ehtiyaci var

[1] 2 >>