Gederken “Men seni nece unudacam?” deye sual verdim sene...
Sen ise “qelbine göm” demişdin...

Artıq başlamışdım üzerine torpaq tökmeye. Zamanla keçecek. her qarış zaman unutduracaq deyirdim...
Guya sene başsağlığı vermeye gelmişdi İNAM! Ancaq gülürdü...
İnamSene inanma demişdim?! Meni dinlemedin ki, çek cezanı. haha
Elindeki inamsızlığı çıxarıb bir daha bunu itirme dedi!
Güven geldi... her insan sehv eder dedi... amma sen çox güvenmekle heddini aşdın... Götür bu güvensizliyi götür ki, bir daha yasa gelmek mecburiyyetinde qalmayım... o da getdi...
Vicdan geldi... üzüme bir defe baxıb dedi niye anlamırsan?! Daha sızıldamaq istemirem men! hem ağlayaraq, hem de esebinden gülerek getdi...
Sonda ise... mezarının başına sevgi geldi.
Sen niye gülmürsen? dedim.
Sevgi-bu gün yasdı gülmürem... dedi mezarın bir köşesinde oturub ağlayırdı...
Gece düşmüşdü artıq... Sevgiye niye getmirsen? dedim. Cavabında ise GETMEK ÜÇÜN GELMEMİŞDİM dedi...
Seni basdırandan sonra ne inam, ne güven, ne vicdan qaldı... Amma sevgi o heç getmedi...
Seheri gün mezarını ziyaret etmeye gelerken sevgi yene ordaydı.. Bu gülleri kim getirib? dedim
Zaman dedi...