1 il... Ne az ne çox, düz bir il. Bu bir ilde çox şey deyişdi. İtirdi, qazandı, yıxıldı, dikeldi...
Bu bir ilde çox şey öyrendi. İnsanları tanımaqı öyrendi.Her söze inanmamaqı öyrendi. Bu gün dost dediklerinin sabah sene üz çevirme kimi adetinin olmasını öyrendi. Qısası çox şey. Amma...
Amma unutmağı öyrene bilmedi. Axı o heqiqi sevgi ile sevmişdi. Axı o temiz hisslerle bağlanmışdı. Ehh, yene o, yene onun xeyalı, yene onlu hatireler, deniz kenarı, bir zamanlar yanında oturan o qızı yene hatırladı...
İki gün evvel keçirtdiyi avtoqeza ölümün caynaqından gücle xilas olmuşdu. Heyatın nece fani olduğunu anlamışdı. Ölüm gözle qaş arasındadı, doğurdan da. Bugün bütün tanışları ile dnaışmaq keçirdi könlünden. Bir gün özü olmasada sonuncu defe danışdığı insanların hatiresinde yaşamaq isteyirdi. Telefonu eline alıb o gün hamı ile dnaışdı. Birce ondan başqa...
Heç cür cesaret toplayıb onun nömresine yığa bilmirdi.
Qürurdan idimi? Yoxsa nifretden? Belke mehebbetden?
Ağlı tamam çaşmışdı, içinde olan birbirine zidd fikirlere qalib gelib ona zeng etmeyi qerara aldı. Ne de olmasa insanlıq borcu idi bu. Bir heqiqetide öyrenmişdi bir neçe gün evvel. Onu buraxan qızın eslinde günahsız olduğunu bilmişdi. Onlarda sevgi alınmayacaqdı. Axı qız sadece onu çox isteyirdi. Amma çox istemek sevmek dmeek deyil. Tessüf ki, ona göre de bu sevgi sanki şor denizin içinde sussuz qalmağa benzeyirdi. Etrafında ne qeder su olsada senin susuzluqunun qarşısını ala bilmezdi...
Eslinde qınasa da, ona kin saxlasada üreyinde bağışlamışdı onu. Birce onunla ayrıldığı gün oğlan qürurunu tapdalayaraq heyatda herşeyden deyerli sandığı göz yaşlarını axıtmasını ona bağışlaya bilmirdi.
Budur zeng etdi,bir neçe qudok sesinden sonra qarşıdan ses geldi. Bu sesi sonuncu defe ayrılarken eşitmişdi. Heyecanlı ve yolları tamam ayrı olan iki ürek... Belkede bu bir sınaq idi onlar üçün.
Men salam verib kef ehvalını soruşdum. O ise melahetli sesi ile yenede özünü “xoşbext” gösterib herşeyin çox yaxşı olduğunu

[1] 2 >>