teref müqabili var idi bu yolda. Ardan vaxt keçdi ve keçen her an mene sebr verdi, güc verdim, dayandım iki ayağımın üstünde nehayet...
Davam etdim yoluma. Qeribesi bilirsiniz nedi? Belke de qeribe bele deyil. Men bu yolu yalnız başıma addımladım gece-gündüz. Her gün bir az daha çox ezmle irelileyirdim bu yolda. Artıq xeyli müddet keçmişdi.
Men ireliledikce menimle bir yerde ümidlerim, arzularım da irelileyirdi. Az qalmışdı, lap az qalmışdı hedefe çatmağıma. Qarşıda final xetti son dayanacağım görünürdü.Yolun qırağında hemin insanı gördüm, hansı ki bir vaxtlar start xettinde menimle bu yola ilk addımlarını atan insan.Gücsüz idi , taqetsiz idi ve nehayet tek idi. Yox idi hemin o teref müqabili. Qoymuşdu onu bu yolda , getmişdi öz uydurma fikirlerinde yaratdığı absurd dünyasına hansı ki orada her şey özü kimi absurd idi hetta aldığı nefesi bele!
Dayanmadım, unutdum keçmişi uzatdım elimi bir kere daha ona. Dedim ver elini gedek bir yerde, ilkimiz bir oldu sonumuz da bir olsun. Amma keçmiş, qoymadı tutum elini. Xatırlatdı mene, dedi hesab versin sene. Soruşmaq istedim mensiz ne etdiyini, nece etdiyini. O an çekildi arxaya. Çekdi elini, günahkar bildi meni öz etdiklerini heçe sayıb. Susdu...
Artıq bir addımlığındaydıq sonun, final xettinin. İkimizde yorulmuşduq amma men lap çox yorulmuşdum , lap taqetden düşmüşdüm. Heç bir şey sorğulamadım , sedece hemişeki kimi gülümsedim. Onsuz da artıq yalan olub gedirdim saniyeler keçdikce. Her şey nağıl kimi gelirdi mene , bu yolun başlanğıcı da , bu yolun sonu da. Bezen düşünürdüm gerek üreyime deyil , ağlıma qulaq asardım. Paramparça oldu qelbim amma ona yazığım gelmedi. Çünki bunu özü istedi qelbimin. Birce addım qalmışdı ve men dayandım , keçmedim o son xetti. Dedim , gel sen keç.Onsuz da men uduzdum , tebrik edirem , sen qalibsen. Üzüme baxdı , susdu...
Keçmedik bu xetti heç birimiz. Bilirsiniz niye? Çünki her ikimiz çox yorulmuşduq , taqetsizdik , eşq yorğunu idik. Sessizlik qalib geldi yene. Çünki her ikimiz sessiz

<< 1 [2] 3 >>

@ELISA@ [OFF] (17.02.2013 / 15:03)