O günden sonra seni ikinci defe idi görürdüm. Heyatımızın en böyük cezasından- ebedi ayrılığımızı derk etdiyimiz o dehşetli günden sonra ikinci defe göz-göze geldik.
Dünen gece o qefil gizli nömreden gelen telefon zengi ve “Sensiz ömür bir keder, eşqim..” deye seslenen o mahnı bütün xatirelerimle üz-üze qoymuşdu meni. Sonra açmışdın nömreni gecenin gec saatlarına qeder tek kelme bele demeden o mahnını tekrar –tekrar dinletmişdin mene. Eslinde “dinle” dememişdin, men de “dinleyecem” deye söz vermemişdim. Biz susmuşduq, sükut imzalamışdı
“-Dinle
-Dinleyecem”
deyen bu duyğu müqavilesini. Ferqinde deyildim artıq neçenci defe idi o mahnını dinleyirdim..dinletdirirdin mene.. Her şey gözümün önünden kino lenti kimi keçirdi. Keçib geden xatirelerin ardından ise göz yaşlarım su sepirdi.

“Bir bulud olub dolub, qalıb kövrelmişem men, eşqim...”
deye-deye... Xettin o başındakı SENin de ezabını ezber bilirdim. Son defe mahnını dinleyib kiçicik mesaj yazdım sene. “Artıq her şey üçün zaman çox gecdir. Hetta mahnı dinlemek üçün de!”
Ve bu gün tesadüfen qarşılaşdıq. Üzüme baxırdın. “Necesen?” deye soruşub ardından zarafatından da qalmadın “dirilmisen, yaxşısan :)
“He, elayam, Allah razı olsun, ümid edirem sen de yaxşısan ve dediklerimi unutmamısan, xoşbext olacağına dair söz almışam senden, imza atmısan altına. Sözünü unutma, helelik “ deyib tez keçmek isteyirdim. Bu tesadüfi qarşılaşma heç neyi geriye qaytarmaq iqtidarında deyildi ve yeni neyise başlatmasına qetiyyen imkan vermeyecekdim. “Dur” dedin
-Buyur...
Herareti yüksek insanların sayıqlaması kimi heç neden danışacağını bele xeber etmeden ard-arda cümleleri düzdün...Sehvlerimizi deyirdin:
-Sen....Men...Sen...Men....Sen ....Men
Ağzım açıq qalmışdı, balaca uşaq kimi sene baxırdım. Sonluğa kimin sehvi möhür vuracaqdı onu gözleyirdim.
-Sene “son şansımızdır, 1 deqiqelik mesafendeyem, çıx gedek” dedim. Geleydin ve danışmayaydın menimle, illerle yalvaraydım sene meni bağışlaman üçün, amma geleydin. Bir sehvin iki

[1] 2 >>