Mesafeler insanları bir-birine yaxınlaşdırır deye özüme teselli verirem aylardır. Birden bir gün ayrı düşerik deye çox pis oluram....Halbuki men illerdir seninle yaşamağa ele alışdım ki...Belke de menim üçün ailemden sonra en qiymetli insan ve diger tek adamsan. Bu güne qeder onlarla mektubu açıb oxuduğum zaman dostluğumuz hele en ince detalına qeder gözümün qarşısındadı .. Çünki en gözel illerimizi en gözel şekilde bezen de bir-birimize eziyyet vererek amma en ehemiyyetlisi birlikde keçirdik. Ve bir-birimize en ehtiyacımız olduğu vaxt gece saat neçe olursa olsun ya telefona ya da kağız qeleme sarılırdıq. İzah etdik bir-birimize her şeyi, insanlara söyleye bilmediklerimizi, etdiyimiz sehvlerin sebeblerini... Sanki bir-birimize sübut etmek mecburiyyetindeydik. Halbuki sen meni adın kimi bilirdin men de seni... Amma yazmaq yene de rahatlaşdırırdı meni...Onsuz da ya hemişe xoşbext anlarımda sarılardım kağıza qeleme ya da sene ehtiyacım olduğu zamanlarda... Amma heç birinde “göresen meni anlaya bileceksen?” deye düşünmedim. Çünki yazdığım insan meni bütün qarmaqarışıqlığımla anlayan,bütün kaprizlerime dözen tek insan: DOSTUM idi....
Bir dost...Qohumdan bele daha qiymetlidir, çünki onu özün seçirsen. Birlikde olmaq, maraqlanmaq ya da sevmek mecburiyyetinde olmadığın biri...Amma onu çox sevir, ona güvenir ve her şeyini paylaşırsan. Bundan daha qiymetli ne ola biler? Amma bezen çaşıram özüme....o qeder eks tereflerimize qarşı nece seninle dost oldum deye...Daha da qeribesi bu qeder eks tereflerimize qarşı bezen özümü senin kimi düşünerken ve davranarken görürem.... Ve seninle danışmağa o qeder alışmışam ki, bir şey düşündüyümde senin ne deyeceyin ağlıma gelir....
İndi sabah ne olacağımı bilmediyimi...amma esla meni üzecek şeylere icaze vermeyeceyini ve hazırda ne qeder yaxşı olduğumu düşüneceyem...
Kaş ki yanımda qalsaydın demek istemirem. Getmeyini de istemirem. Yalnızlığımı paylaşdığım tek dostum olmağını isteyirem.Ona göre indi deyirem dostum….YANIMDA QAL!!