Mecbur deyildin getmeye
Meni bele sersefil etmeye
Mecbur deyildin ayrılığa
Üreyimi parçalamağa mecbur deyildin.
'Sen deyildin hemişe bele deyen!' deyerek başlamayacam bu yazıma. Bu yazımda sözlerden behs etmeyecem narahat olma onsuzda hamısı senin üçün ağızdan çıxan vacib olmayan ehemiyyetsiz şeylerdir , ele deyilmi? Ayrlığı qetiren saatları lenetleyiyem artıq. Qedere üsyansa,he üsyan edirem!Nedir bu bilmirem, adını sen qoy .
Xeyallarım vardı menim de seninkiler kimi, her kesinki kimi. Suya düşenlerden behs etmirem hele qöy üzünde gezenleri söyleyirem.Ümidlerim vardı menim de seninkiler kimi, her kesinki kimi. İtirilenlerden behs etmirem hele içimde işaran ümid işıqlarından danışıram.Can qırıqlarım üreyime qanad idi sen getdikden sonra Heyat ikiye bölündü-'senden evvel, senden sonra'
Dünen bir yoldaşım sarıldı boynuma. Sevilmeye bu qeder ehtiyacım olduğunu o anda anladım.Ve bir şeyi daha anladım; 'Sen meni heç sevmemisen'Canıma qıymaq düşüncesi beynimi gemirir küçelerde. Her qelen avtomobile cellad qözüyle baxdınmı sen heç? Ve ya her ağaçda özünü gördünmü boğulmaq üzreyken?
Asan olanının qaçmaq olduğunu öyretmişdi anam mene vacib ve çetin olan ise yaşamaqmış. 'Yaxşı bes her qün ölüb ölüb dirilmek nedir ana?' dedim. Susdu ilk defe anam, susdu.'Yeniden başla heyata' dedi dost-tanış. 'Başladığımı bitire bilmedim ki' dedim onlar da susdu.
Heyat da susmuşdu axı, döze bilmedim artıq men de susdum. Ne soruşuram ne de cavab verirem. Yalnız bele arada bir sessiz hayqırışlarımı kağıza tökürem...