Sevdim...
Sevdim, söylenilen her şeye söylediyin her şeye ve söyletdiyin her şeye baxmayaraq yene sevdim.
Sevmedin!!! Susdum bile-bileki başqasının sevgisi ile yaşayırsan amma yene sevdim.
Bu nece sevgidi axı ki, sen meni sevmediyin halda men seni sevdim. Bir defe olsun bele üreyinde mene yer ayırmadığın halda seni sevdim ve menim üreyime nezer salsaydın orda öz yerivi görerdin.

Darıxdım...
Başqaları senden behz edende hiss etdim ki, senin üçün çox darıxmışam. Senin xeberlerini gizlince alırdım bezi insanlardan sen bilmediyin halda.
Senin üçün darıxmaq bele mene xoş idi.
Yaşadığım müddetce, senin üçün darıxmağa davam etdim. Bu hisse laiq olmadığın halda.
İçimde kirletdiyin hissleri öz sevgimle temizledim.

Gözledim...
Yalnız qaldığım anlarda, belke axtararsan ve ya zeng edersen deye gözledim.
Düşündüm belke men yanılıram. Gözledim ki, belke ömrüme ömür qatasan.
Bir ömür boyu bir-birimizle sevgimizi bölüşüb yaşayarıq. Amma tebii ki, bu menim düşüncem idi senin yox!
Bu nece gözlemekdir axı? Sen her defe menim qelbimi qırıb gederken, men yene qelbimin qırıntılarını çox incelikle yığırdım.
Ve hemişe olduğu kimi yene de, bunlara baxmayaraq seni gözleyirdim.

İmtina etdim!!!
Ellerini ellerimden çekdiyin gün, imtina etdim seni sevmekden...
Imtina etdim her defe qürurumu tapdaladığın üçün ve ne olursa olsun sene sevgimin azalmamasından özüme nifret etdim.
İmtina etdim senden, eyer buna imtina etmek demek olarsa, bu nece imtana etmekdir ki, içim senin sevginle doludur...
Çetindir...çox...çetindir.
Amma sonunda içimdeki sevgimde senden imtina etdi!!!

P.S. Siz heç seve-seve sevginizden imtina etdinizmi?