Romanlar, hekayeler, şeirler,edebiyyatın insanlığa bexş etdiyi möcüzelerdir…

Goethenin fikrince "İnsan özünü sadece insanda tanıyar". Edebiyyatın yegane mövzusu da ‘insan' olduğuna göre, insanı tanımağın en yaxşı yolu edebi eserleri oxumaqdır. Özümüzü tanımaq bu qeder ehemiyyetlidir? Beli.Belke de insanların tek yaşamaq sebebi budur: Var olmağın ,hadiselerin hellini tapmaq.Oxuduqlarımızdan,bildiklerimizden heyata dair netice çıxartmaq.Her yazar kitab yazarken bildiklerinide öz kitabında oxucuları ile bölüşür.Meqsed insanların fikrini,mövqeyini doğru yola çekmek,oxuduqları bu kitabdan faydalanmaları üçündür.
Özünü tanıyan insan eskikliklerini, zeifliklerini görer. Gördüklerinin sayesinde sehvlerini düzeltmeye ve güclendirmeye sey gösterer. Nece ki bir hekim xesteliyi yoxlamamış müalice ede bilmediyi kimi; insan da özünü tanımasa varlığını güclendire bilmez. Kitab oxumaq, xüsusile edebi eserleri oxumaq heqiqeten de insan ruhunun derinliyinde gizli olan hissleri ortaya çıxarır.

Bir deyim var ‘Az oxuyan insan, az yaşayar.' Burada az yaşamaq qısa ömürlü olmaq menasını vermir. Az yaşamaq demek; menasız, boş, rengsiz yaşamaq demekdir. Mesuliyyetsiz insanlar oxumağı sevmezler. Yaşadığı cemiyyetin problemlerini ehemiyyetsiz hesab eden insanlar az oxuyarlar, az yaşayarlar. Menalı yaşamaq,eyni zamanda her gün yeni bir şey öyrenmek insan üçünse tam ferqlidir. Bu hessaslığa sahib olan insanlar çox kitab oxuyarlar.

Bir roman, bir hekaye, bir şeir oxuyarken başqa insanlarla birlikde olarıq. Onlarla derdleşer, dostluq ederik. Tekliyimizden xilas olarıq. Görerik ki onların ağrıları ile bizim ağrılarımız arasında heç bir ferq yoxdur. Başa düşerik ki, onların da xoşbextlik sebebleri bizimki ile eynidir. Bizden uzaqda, başqa rengde, başqa irqde, başqa dilde olan insanlarla eyni hissleri bölüşmek universal deyerlerin şüuruna çatmağımıza dostluğu ,sevgini, azadlığı ele içi boş sözler olaraq deyil de heqiqeten hiss etmeyimizi temin eder. Öz fikirlermize de, başqalarının

[1] 2 >>