Sen getdin...

Sen getdin... sensizlik menimle qaldı,Üzsüz qonaq kimi getmek bilmedi.
Sen getdin... könlümü qüsse-qem aldı,
Günler aya döndü, otmek bilmedi...

Sen getdin... deyişdi fesiller bir-bir,Guya, bu yoxluğa alışdım men de.
Silib xeyalları setirbesetir,
Ayaqda qalmağa çalışdım men de.

Sen getdin... kölgene dönüm, istedim,
Sen keçen yolları keçe bilmeye.
Bitib-tükenmeyen dözüm istedim,
Qemi damla-damla içe bilmeye.

Sen getdin... köksümde bir eşq yarası,
Mene yoldaş oldu ele o günden.
Qarışdı her şeyin rengi, sırası...
Küsdüm seni alan kem taleyimden.

Sen getdin... ölmedim, yaşadım, niye?
Yaşadım lal olan neğmekar kimi...
Eşqini könlümde daşıdım, niye? -
Sanki heyatımda hele var kimi...

Sen getdin... elimden, söyle, ne gelir?
Guya, bu yoxluğa alışdım men de...
Amma ki, her defe qelbim titreyir
Sesine benzeyen ses eşidende...