Sonsuz bir qaranlığın içinden doğuldum, işığı gördum, qorxdum.
Ağladım. Zamanla işıqda yaşamağı öyrendim.
Qaranlığı gördüm, qorxdum. Gün geldi sonsuz qaranlığa yola saldım sevdiklerimi...
Ağladım...

Yaşamağı öyrendim. Doğumun, heyatın bitmeye başladığı an olduğunu;
aradakı bölümün, ölümden oğurlanan zamanlar olduğunu öyrendim.

Zamanı öyrendim. Yarışdım onunla... Zamanla
yarışılmayacağını, zamanla barışılmayacağını zamanla da öyrendim...

İnsanı öyrendim. Sonra insanların arasında yaxşıların
ve pislerin olduğunu... Sonra da her insanın içinde yaxşılıq ve pisliyin olduğunu öyrendim.

Sevmeyi öyrendim. Sonra güvenmeyi... Sonra da güvenin sevgiden
daha qalıcı olduğunu, sevginin güvenin sağlam çiyinleri üzerinde qurulduğunu öyrendim.

İnsanın bedenini öyrendim. Sonra bedenin altında bir ruh olduğunu...
sonra da ruhun eslinde bedenin üzerinde olduğunu öyrendim...

Kainatı öyrendim. Sonra kainatı aydınlatmanın yollarını öyrendim.
Sonunda kainatı aydinlada bilmek üçün evvel çevreni aydınlatmaq lazım olduğunu öyrendim.

Çöreyi öyrendim. Sonra barış üçün çöreyin çoxalması lazım olduğunu
sonra da çöreyin haqqını vermeyin onu çoxaltmaqdan önemli olduğunu öyrendim.

Özüme yazmağı öyretdim sonra...ve bir müddet sonra yazmaq özümü öyretdi mene...

Düşünmeyi öyrendim. Sonra qelibler içinde düşünmeyi öyrendim.
Sonra sağlıqlı düşünmenin, qelibleri qiraraq düşünmek olduğunu öyrendim.

Namusun önemini öyrendim... Sonra namusu olmayandan namus gözlemek
namussuzluq olduğunu, esl namusun ise günah elinin
altındayken, günaha el toxundurmamaq olduğunu öyrendim.

Heqiqeti öyrendim... Sonra heqiqetin acı olduğunu...
Sonra acının yemekde olduğu qeder heyata da lezzet qatdığını öyrendim.
Her canlının ölümü dadacağını, amma sadece bezilerinin heyatı dadacağını öyrendim.

Men dostlarımı ne qelbimle, ne de ağlımla sevirem.
Olar ki, qelb durar... ağıl unudar...
Men de dostlarımı ruhumla sevirem. O ne durar, ne de ki, unudar