benim öyküm..

hayatımın daha yarısına bile gelmemişken zorluklarla mücadele etmek o kadar zor geliyorduki bana..
belki yaşadıklarımı satırlara döksem ve insanlar tarafından okunsa yükümü biraz daha hafifleticeğimi düşünerek yazıyorum bu satırları yaşımın en dolu renkli günlerini yaşamam gerekirken siyah beyaz bir hayatın içinde kayboluşumu gördüm kendimi ne kadar geriye çeksemde gün geçtikçe dibe vuruşumu hissediyordum
ben görmek istediğim gibi görüyordum hayatı herkes gibi değil benim doğrularım ailemin yanlışı oldu yada başkalarının
hataların farkındayken ilerlemeyi seviyordum benim canım acıcaktı bende diğerleri gibi onun gerçekten hata olduğunu anlicaktım kendimi her zaman başarılı buldum hatalarım vardı elbet ama başardıklarımla onların üstünü kapatıyordum kendime çok güvenirdim ama bazı zamanlar konuşmayı bilmeyen bir çocuk gibi oluyordum inanırmısın iki kelimeyi bir araya getiremezdim işte o zamanlar aşık olduğum zamanlardı...
bnde her genç kız gibi aşkı arayan ve doyasıya yaşamak isteyenlerdendim olağın üstü süprizler deli dolu günler ve sonsuz sevgiydi bunu yaşamak için doğru insanı bulmak gerekirdi ben doğru insanı bulduğumu zannettim ama aslında bulamadğımı bu kitabı yazarken anladım onu gördüğümde dü nyamın değiştiğini zannettim onun yanındayken kimseyi aramazdım hayatımın üçgenini dolduruyordu hem dostum hem ailem hem aşkı yaşadığım insandın güzel bir rüyadı uyanmak istemedğim sanki biticeğini biliyormuş gibide kendimi her geçen gün hazırlardım ona hiç bir zaman hayır diyemezdim onun söyledikleri benim için herşeyden önemliydi oysaki bakış açılarımız çok farklıydı benim doğrum oydu benim hayatım oydu onu yaşarken doyasıya hayatımın geri kalanını unutmuştum sorumluluğumu hayallerimi herşeyimi
arkadaşlarımı bile zamanım olmuştu hayat çizgimizi o çiziyordu ve ben sadece yanında duruyordum o ne yöne isterse o yöne gidiyorduk bir kukla gibiydim nedenini hep hayalini kurduğum insandı ve gerçek oldu bunu düşünüyordum
oysaki düşündüğüm gibi olmadı

[1] 2 3 4 >>