"Sevginin sözünü edenler ile sevgini heqiqeten yaşayanlar arasında ne ferq vardır?"

"Baxın, gösterim" .

Bir gun bir mudrik bir süfre hazırlamış. Sevgini dilinden salmayan, amma dilden könüle de endirmeyen kesleri çağırmış bu süfreye.

Hamısı yerlerine oturmuşlar.

Deyerken, qablar içinde isti şorbalar gelmiş ve arxasından da ‘derviş qaşığı' deyilen bir metr boyunda qaşıqlar.

Mudrik:

"Bu qaşıqların sapının ucundan tutub ele yemelisiniz" deye bir şert de qaçmış. "Ele qaşığın çuxur qisimine yaxın yerden tutmaq yox."

"Yaxşı" demişler ve şorbanı içmeye girişmişler.

Lakin o da ne?

Qaşıqlar uzun geldiyinden, süfredeki heç kim heç cür töküb axmaqdan apara bilmirmiş şorbanı ağızına. En sonunda, baxmışlar bu iş olmur, imtina etmişler şorbadan. Elece, aç aç qalxmışlar süfreden.

Onlar süfreden qalxdıqdan sonra, Mudrik:

"İndi de sevgini heqiqeten bilib yaşayanları çağıraq yemeye" demiş.

Üzleri işıqlıq, gözleri sevgiyle gülümseyen işıqlı insanlar gelmiş oturmuş süfreye.
Mudrik:

"Buyurun baxaq" deyince de, her biri uzun boylu qaşığını şorbaya salıb qarşısındakı qardasina uzadıb içmişler şorbalarını.

Belece her biri digerini doyurmuş ve özü de doymuş olaraq şükr içinde qalxmış süfreden.

"Bax bele " demiş Mudrik. "Kim ki heyat süfresinde tek özünü görer ve doymağı düşünse, o aç qalacaq. Ve kim ki, qardaşını düşüner de doyursa, o da qardaşı terefinden doyurulacaq şübhesiz. Bunu da unutmayın ki, heyat bazarında alan deyil, veren qazanclıdır her vaxt."