acı

yaşadıklarımdan mutsuz değilim.yaşadıklarım bana hayatı öğretti.14 yaşında tatım bütün acıları...şimdide sevdiğimden ayrı...bizim sokakta herkes birbirlerini tanırdı gece anneler kapının önünde babalar sokağın başında cocuklarda annelerin yanında oynuyorlardı.kahletsin ki komşu çocuğuyduk.keşke başka yerde başka bi şekilde tanışsaydık.aşık olduğumu düşünüodum ya da bn öle sanıodum.ama bu küçüklükten gelen bi olaydı.kendimi bildiğimden beri ona galip hisler hissetiodum.13 yaşımısa geldiğinde kaç kişi çıkma teklifi etti.ama bn onu sevdiğim için gelen bütün tekliflere hayır dedim çünkğü aklımda sadece o vardı sadece o...ondan başkasını düşünemiodum.arkadaşlarımısda birbirimise çk yakıştığımızı sölüolardı.bu bana ilkbaharda çıkma teklifi etti ve kahretsin kabul ettim.bilseydim edermiydim.küçüklük aşkımız çk büyüktü herkes kıskanıyodu.ama bigün ayrılmak istediğini söyledi ne yapcağımı bilemedim ama dur diyemedim ve elleri ellerimin arasından kayıp gitti.herkese üzüldüğümğ belli etmiodum.ama içim içime yiyordu.ama aileme arkadşalarıma üzüldüğüme belli edemesdim.en yakın arkadaşıma bile söylemedim.ama bi türlü içimden alıp atamadan şu lanet sevgiyi...sonunda attım.ama bu seferki daha başka bişide diğer en yakın arkadaşıma aşık olmuştum bn diğer çocuğu severken çıkma teklifi etmişti ama hayır demiştim.ama en yakın arkadaşımda bu cocuğa aşık oldu.arkadaşımın mutlluğu için onu içimden atmm gerekiyordu ama bi türlü yapamıyordum.onunda bni sevdiğini biliyordum.onu unutmak için başkasaıyla çıkmayı dnedim ama herkeste onu arıyordum.ne yapıcağımı bilmiyorum bu haytat imkansız aşklarla dolu