başlamıştım saplantıydı sankı bılmıyorum ama ona zarar verecek tek harektte bulunmuyordum derken oss de geçti ve istanbula okumaya geldım artık onu göremıyodum unuturum dıye duşundum ama olmadı bene daha kotu oldum acımı dındırmek ıçın daha fazla alkol alır oldum ama heç biri acıma çare olmuyodu intihar etmeyı duşundum ama allaha ınancım vardı yapamadım bunuda bır sene daha geçti işte böle şimdi 5 senenın içindeyim nabıcagımı bılmeden ümidim olmadan yaşıyorum ama artık bu sevgı bana ağır gelmeye başladı ne yaptığını nasıl oldugunu bılmeden yaşamak çok zor sonu olmayan bı yoldayım bılıyorum artık bu yoldan çıkmak istiyorum son bı şans olarak daha burdan çok uzaklara gıdıyorum amerikya gıdıyorum belki unuturum dıye ama unutmak zorundayım herşey uzaklaştım odamdan çıkmayan amaçsız mutsuzluk dolu bı yaşama sahıp oldum onun ıse heç bişeyden haberı yok ama gıtmeden bı mektup yazarak elvada dıyecegım ona ve bır daha heç bır rastlantı olmıyacak evının önunde sabahlamak olmayacak bilmiyorum başarabılecekmıyım ama başarmak zorundayım...

size tek söliyebileceğim sakın bu kadar sevmeyın sakın hayatınızdakı baş rolu kaptırmayın başkasına yoksa yaşamış olmassınız sadece vaktını bekleyen bı canlı olurunuz ......

<< 1 [2]