cok sevindi ama benim üzgün olduğumu görünce dayanamadı barıştırmak bile istedi.Bu imkansızdı...Aradan bir kaç ay daha geçti.Tanışalı 2 sene olmuştu.Buluşmamızın bir sakıncası yoktu,o da bunu istiyordu.Buluşalım dedim seni görünce ayrılmak istemıyorum diyerek reddetti.Bu kadar senenin hatırına görüşelim dedim en sonunda kabul etti.Buluşma günü gelmişti.Ya karşıma çok kötü biri çıkarsa diye düşünüp duruyordum.Artık buluşma yerine gelmiştim.Aradım geldim nerdesin diye.Arkanı dön dedi.Ve onu gördüm.O benim hayal ettiğimden o kadar farklıydı ki.Çok tatlıydı,çok yakışıklıydı.Bir süre sessiz kaldım ben.Neden daha önce buluşmadım diye kendime kızdım.Sinemaya gittik.Kendime engel olamadım ve öpüştük.O an o kadar güzeldi ki.Ama o benim sevgilim değil malesef arkadaşımdı.Bu kadar sene onu kabul etmediğim için kızdım kendime.Ben onu ilk gördüğüm an aşık oldum.Söyledim.inanmadı.Nasıl inanabilirdi ki.yıllarca onu üzmüş kız var karşısında.İyi düşün dedi.Ayrılma vakti gelmişti.Gözlerine bakarak onu sevdiğimi söyledim.Ağlıcaktık ikimizde.Arkama bakamadan gittim.Beni aradı artık bırakma beni diye.Sende beni dedim.1 sene oldu...Şimdi soruyorumda kendime neden daha önce görüşmedim,neden bazı şeyler için geç kaldım.Aramızda tek sorun eskiden gelen güvensizlikler.Herşey için o kadar pişmanım ki.Ama onu tanıdığım için ve sevgilim olduğu için çok mutluyum..Ailelerimize internetten tanıştığımızı söyleyemedik.Bu bizim sırrımız...gerçek aşkı internetten bulcağım hiç aklıma gelmezdi...

<< 1 [2]