yarali bir volkan

canim benim, bunu o kadar icten yaziyorum ki kendim bile halime sasiyorum...
Daha bundan iki ay önce tanimiyordum bile seni. Ama simdi... Her an aklimdasin, elimde degil, engel olamiyorum buna. Benim kontrolümden cikti, gönlüm söz dinlemiyor...Mantigim yeter dur artik, at onu yüreginden, kalbinden, aklindan, o oraya ayit degil diyor... ama söz geciremiyor iste. Kendime ugraslar icaat ediyorum, sacma sapan seyler yapiyorum yeterki seni düsünmeyim diye, ama vardigim son nokta hep sen oluyorsun. Kendimi arsiz, söz dinlemez lise kizlari gibi hissediyorum. Biliyorum geri gelmiyeceksin, biliyorum baslamadan bitti, biliyorum sonu yok, biliyorum elinde degil, biliyorum hepsini biliyorum ama sanki ben ikiye bölündüm seni tanidigim günden beri... bi tarafim senin yanindan hic ayrilmadi, hep her an yanindaydi diger tarafim ise beni engellemye, aci cekmemem icin cabaliyor. Dur diyor.Mantikli ol biraz diyor...ve daha neler neler.
Neden böyle oldu, neden ciktin karsima madem böyle olacakti beni sana hasret birakacaktin neden ciktin karsima, neden o gülümsemenle gönlümü kaydirdin sana, neden...Hayat neden bu kadar acimasiz...Ya da hayati ben mi akisina birakamiyorum, ben mi acaba cok müdahale ediyorum.Belki de hayati akisina biraka bilmek icin duygulari frenlemek gerek, yüregini dinlememek gerek. Belki de...Ama ben buyum iste, duygularimla, safligimla, tüm iyi niyetimle sevgimle herseyimle ben buyum.Inatla sonsuz aski, huzuru ariyorum...Cok asklar,sevgiler bitmek bilmeyen gel gitler, öfkeler, sevincler,üzüntüler, mutluluklar yasadim.Ama aradigim tek sey huzurdu, hayat onu benden o kadar iyi sakliyordu ki onu birtürlü bulamadim.Bu askin bu sevginin ardina gizlenmisdir belki huzur diye onu her sevdigim insanda aradim ama yok...bulamadim...derken sen ciktin. seni ilk gördügüm an o gülmeseyince kayip olan gözlerinde kayip ettim kendimi. Ilk defa görüsmüstük o gün...ama sanki cok uzun zamandir tanidigim biriydin sonradan anlamistim sebebini, meger yillarca

[1] 2 3 >>