Dörd şam yavaşca yanırdı..

Mühit çox yumuşaq idi ve danışdıqları eşidilirdi.
İlki söyledi:
''Men Barışam!''
Artıq kimse menim yanıq qalmamı temin etmir. Sanıram söneceyem.
Alovu süretle azaldı ve tamamile söndü.
İkincisi söyledi:
''Men İnancam!''
Her kes menim artıq lazımlı olmadığımı düşünür o sebeble artıq daha çox yanıq qalmama ehtiyac yoxdur.
Sözlerini bitiren zaman, bir külek yüngülce esdi ve onu söndürdü.
Kederlice üçüncü şam sırası geldi ve danışdı:
''Men Sevgiyem!''
Yanıq qalmaq üçün artıq gücüm qalmadı. İnsanlar meni bir kenara buraxdı ve ehemiyyetimi anlamadı.
Özlerine en yaxın olanları bele sevmeyi unutdular.
Ve heç zaman itirmeden söndü.
Qefleten....
Bir uşaq otağa girer ve üç şamın yanmadığını görer..
''Niye yanmırsız, sizin sona qeder yanmanız lazımdır''
Bunu söyleyerek uşaq ağlamağa başladı..
Ardından dördüncü şam söyledi:
Qorxma men hele yanarken, diger şamları da yandıra bilerik..
''Men Ümidem!''

Ümidin alovunun heyatınızdan heç vaxt sönmemesi dileyiyle.....