Seni Seviyorum

Yürüyordu. Yürüyen sanki O değildi. Buz kesilmiş elleri tabuta yapışmıştı. İnanamıyordu.
Hiç ihtimal vermemişti hanımın böyle omuzlarda taşınacağına.
Oysa şimdi ölümü kucaklıyordu,hanımının cansız bedeninde.yaşadıkları gözlerinin önünden geçiverdi bir film gibi. Ailesinin isteği üzerine evlenmişti Saliha Hanımla. Bir el kızı,hayatının içine girmiş, en yakını olmuştu. Hayat denizinde akıntıya kapılmadan,boğulmadan elele yüzmüşlerdi. Şimdi bir başına,veda bile etmeden gidiyordu. Hayır dedi Hasan Bey, “hayır,dur gitme.” Tabuta daha bir yanaşmıştı.adeta başını hanımının omzuna koymuş gibiydi. Ağlayamıyordu bu sefer,yüreği kan ağladığı halde….
Gözü birden oğluna ilişti. Kocaman adam olmuştu.kırk yaşındaydı.” Ah Saliha Hanım dile kolay kırbir yıl olmuş” dedi içinden. Kokladı tabutu,gül kokuyordu.gülü çok severdi.seher vaktinde, gül bir başka güzeldir derdi hep. Daldı gözleri, daha bir derinliklere. Sendeledi, yorgundu. Saliha Hanım giderken, sanki O`nu da beraberinde götürüyordu. İrkildi birden, omzuna değen el, O`nu yaşadığı ana döndürmüştü. “Hasan Amca yoruldun,biraz da ben taşıyayım.” Bakışlarıyla süzdü tabutu. Gözleri dolu dolu oldu. Omzunu kaldırdı tabuttan, elini çekip alamıyordu. Sanki sıkı sıkı tutmuştu Saliha Hanım ellerini.
Yol akıp gidiyordu, ayaklarının altından,zaman gibi. Oysa yüzündeki her çizgiye,yılların yükü nasıl da gizlenmişti. Bir zamanların yakışıklı delikanlısı Hasan Bey,şimdi bedenini taşımaktan acizdi. “Ah Saliha Hanım ah! ” diye iç geçirdi. Gözlerinin önüne geldi hayali. O pırıl pırıl,capcanlı bakan gözleri, gözlerindeydi. İçi titredi. Gözlerinin rengi ne renkti, sorsalar bilemezdi. Sahi ne renkti! Yeşil miydi yoksa ela mı! Ne zaman gözlerine bakacak olsa, utancından çekiverirdi gözlerini Saliha Hanım.
Kalbi güm güm atıyordu.korkuyordu. mezarlığa gelmişlerdi. Bu son anlarıydı. Dert ortağı,yavrularının anası,arkadaşı, yoldaşı,yareni gidiyordu. Derin düşüncelere daldı. Kırkbir yıl boyunca birbirimize duyduğumuz his neydi!

[1] 2 >>