Evliliğinin ilk yılları gözlerinin önünden geçti. Saygı duyuyorlardı birbirlerine. Ya sonraki yıllar…….beraber gülüştükleri,beraber ağlaştıkları, bir lokma ekmeği beraber paylaştıkları yıllar……birbirlerinden gizledikleri aşkları…şimdi sevdiği kişi,canı,cananı gidiyordu. “yok” dedi. “yok, gitme. Ne olur gitme.Daha sana seviyorum demedim. Gitme, seni seviyorum demeden gitme.”
Titriyordu.tabuttan çıkartmışlardı Saliha Hanım`ı. Bir kefen sarmıştı bedenini.”keşke, bedenini saran kefenin,ben olaydım sevdiğim. Ben olaydım, üstüne serpilen toprağın”dedi Hasan Bey, son pişmanlıkla.
Koydular kabrine Saliha Hanım`ı. Toprağı atacakları sırada,elini havaya kaldırdı “durun” diyordu. Son bir kere bakıp, kırkbir yıl boyunca, bir defa bile söylemediği, söyleyemediği sözü söyleyecekti. Eğildi. Sanki kulağına fısıldar gibiydi. “ Bu son bakışmamız Saliha Hanım. Ne olur bu sefer gözlerini, çekme gözlerimden. İyi dinle, sana bir çift sözüm var. Geç kaldım bilirim…. Gözlerinden yanaklarına damlıyordu gözyaşları, yanaklarından usulca süzülüyordu Saliha Hanım`ın kefenine. “ Sana duygularımı hiç söyleyemedim. Belki utandım, belki de hiç bilememiştim. Saliha Hanım…seni seviyorum..”
Gözyaşları, yağmur olup yağıyordu gökyüzünden.
Daha gür sesle..”seni seviyorum Saliha Hanım..seni seviyorum..seher vaktinde, gül olupta gel emi. Seni seviyorum, gel, emi..”
Avuçlarında toprağı sıktıkça sıkmıştı. Sanki duymuştu Saliha Hanım, Hasan Bey`in bu içten çağrısını.
Hafifçe bir rüzgar konmuştu, Hasan Bey`in yanağına.
……………….

<< 1 [2]