ankara dönüşü maceraları-1


ANKARA DÖNÜŞÜ MACERALARI-1
Ankara’dan ayrılırken yanımdaki koltuk hala boştu.Doğrusu bu durumun hoşuma gidemeyeceğini söyleyeceğim.Siz de hak veririsiniz ki tanımadığınız biriyle yan yana oturarak saatlerce yolculuk yapmak pek de hoş bir durum değildir.İçimden birden yanımdaki boş koltuğa güzel ve bakamlı bir hanım efendi gelecek diye düşündüm.Ancak keyfim uzun sürmedi.Otobüsümüz Aksaray’da durdu.Bizim bu boş koltuğun sahibi ortaya çıkıverdi.Oldukça yaşlı biriydi.Aman Allah’ım yine mi diye mırıldandım.Yine mi!
Otobüse binerken gençten bir adam ona yardım ediyordu.Koridorda ilerleyerek bana yaklaştı.Genç adamın işaretiyle,yaşlı adama yol verdim,o da pencere kenarındaki koltuğuna kendini bırakıverdi.Kendime söz verdim bir daha bu firmayla binmeyeceğim.Genç adam “Hoşça kal dede,”dedikten sonra kulağıma eğilerek:”Biraz rahatsız ona yardımcı olabilir misiniz?”diye rica edince çaresiz kabul ettim.
Allah’ım bu yolculuk ne zaman bitecek niye ben dedim kendi kendime.Otobüsümüz yeniden yola koyulunca,yaşlı adam hiçbir şey söylenmeden dışarıda akıp giden bozkırı izledi.İçimden bu yaşlı adamın konuşup hiç susmayacağı geldi,ben de mp4’ümü takıp müzik dinlemeye başladım.Sonra sanki aniden anımsamış gibi bana dönerek
“Merhaba delikanlı,”dedi titrek bir sesle “Yolculuk nereye?Allah’ım niye ben dert babasıyım yoksa bu bana bir armağanın mı?Buruk bir sesle “Midyat’a dedim.İlk kez ona dikkatle baktım ve ilgimi çeken şey yüzündeki keder oldu.Ağarmış saçları,alnındaki derin çizgileri,feri kaçmış kül rengi gözleri,sanki yaşlanmanın doğa bir sonucu değil de derin kederini daha iyi vurgulamak için yerleşmişlerdi yüzüne.O da beni bir an süzdükten sonra “Niye gidiyorsun Midyat’a” diye yeniden sordu.Savcı gibi böyle sorular sorması canımı sıktı ona ayıp olmasın diye yanıtladım.”Evime gidiyorum.” Kül rengi gözlerinden birden bir ışık geçti.”Eve ha!”diye mırıldandı.Daha fazla soru sormamasını engellemek için “evet” dedim.Başını sallayarak kendi kendine

[1] 2 3 ... 5 >>