SİYAH İSTANBUL DA SEN

SİYAH İSTANBUL
Radyoda çalan parça, sana duyulan hasret ve pencereye vuran
yağmur damlaları… Yine yalnızlığımı hatırlatan bir ton hatıra. Günler o kadar yavaş ve acımasız ki.Bazen neden diyorum, neden gitmene izin vermiştim.Siyah İstanbul’daki yalnızlığımı bir sen bir de daha önce hiç dikkatimi çekmeyen penceremden her gün bakıp ta umursamadığım kaldırım taşları anlıyormuş.
Yalnızlık; insanın içindeki en derin yara. Belki de hiç istenmeyen kanser gibi, bilgisayara bulaşmış virüs gibi istenmeyen hastalık istenmeyen yaşanmış… Ne biliyim istenmeyen, istenmeyen işte.
Nisan yağmurları, ne kadar da soğuk yağıyor ne kadar da
bedbaht. Allah’ım bu kadar yalnızlık neden bu kadar acımasız. Biliyorum bu kadar zalim olmasa idi adına yalnızlık denmezdi.Şimdi elim kolum bağlı artık hiç resim yapamayacak ressam gibi, hiç koşamayacak çocuk gibi, hiç sevemeyecek kalp gibi acı çekiyorum. Bilmiyorum duyuyor musun? Sana olan isyanlarımı, vazgeçişlerimi ya da beddualarımı.Korkma beddualarım sana değil hep kendime, her sabah yalnızlığımı hatırlatan aynalaradır. Sana kızmıyorum beni unutman belki kolay olacak onu da biliyorum. Ama ya ben,ben seni nasıl unutacağım. İçim de açtığın bu yarayı nasıl kapatacağım. Lanet ediyorum; sana kal demeyen dilime, yenik düştüğüm gururuma sensiz dönen bu dünyaya lanet okuyorum.Çok değil tek kelime “kal”. Bu kadar mı? Zordu?
Radyoda hep aynı parça ızdırap. Sanki bana inat hep bizim parçamız.Zeki Müren’ in şarkısındaki gibi “Çoktan unuturdum ben
seni çoktan ahhh bu şarkılarımın gözü kör olsun…”Etrafım deki her şey seni bana hatırlatıyor. Seni unutmak inan hiç kolay değil. Hele ki o gözlerin aklıma gelince dünyayı baştan yazasım geliyor, sana duydum hasret aklıma gelince ölesim geliyor. Belki o kadar güzel değildin, belki de yüzüne benden başka kimse bakmaz ama benim gözümde senden daha güzel yoktu halada yok. Bana göre kimse senin kadar hülyalı bakmazdı. Gözlerin de o her zaman gitmek istediğim ama hep uzak kaldığım kuytu

[1] 2 >>