sönmüş bir lambaydı aşk

sönmüş bir lambaydı aşk

Karanlık odalardan çıkmıştım; uykulardan, şubatlardan... Sokaklara panzerler, ıssızlıklara devriyeler tükürüyordu.
Her günbatımı yüreğimi dar odalara kapatmanın acemisiydim. Dışarıda yalnızlık vardı, dışarıda kötülük. Dışarıda olmanın sevinci, geride kalanları içeride bırakıp çıkmanın utancını aşamıyordu...
O utançla sayfaları ve sözcükleri kanatırcasına yazıyordum. Kan çanağı gözlerle uykusuz sabahlara kalırken, yorgun, yaslı başımı çalışma masamın üzerine gözlerim kapalı düşürünceye kadar. Bir de yazmasam… Yazmasam bir çılgınlık yapardım...
Yaşamak için çalışmak zorundaydım. Aynı günlerde bir iş bulup çalışmaya başladım. Eczanelerin laboratuarlarında o yıllar üretilen majistral (el yapması) ilaçlar için kimyasal maddeler satıyordum. Seyahat ettiğim Güneydoğu'nun il ve ilçelerinde nicedir uzak olduğum insanların trajedisine dudaklarımı kanata kanata tanıklık ediyordum.
Ben öyle yalnız, savruk bir adam; üç gün süren bir seyahatin son durağında, Mardin'in Kızıltepe ilçesinde bir eczanede otururken içeriye genç bir kız girdi. Önce gözlerimi kaçırdım, ama mutlaka ona bakmak geldi içimden ve dönüp baktım. Siyah saçlarını atkuyruğu yapmış, beyaz bir tokayla bağlamıştı. Mahçup ve ezik süzülüp girmişti eczaneye. İçeri girerken ayağının hafif aksadığını fark etmiştim.
Eczanede görevli çocuğa ayağını göstererek, “İlaç istiyorum,” dedi kısık bir sesle. Sonra dönüp bana baktı. Ben de bir incelik sayarak gülümsedim. O da buruk bir gülümseme iliştirdi yüzüne ve biraz şaşkın… Bu yakınlaşmayla sordum:
“Ayağınıza ne oldu?”
Gözleriyle beni süzerek başını iki yana salladı:
“Sivrisinekler… Sivrisinekler ısırdı!” dedikten sonra yine mahçup bir edayla başını önüne eğdi…
Eczanedeki çocuğa, rivanol solüsyonunun ayağındaki yaralara iyi gelebileceği söyledim. Çocuk solüsyonu hazırlamak üzere eczanedeki laboratuvara girdiğinde, o da taburelerin birine oturup beklemeye koyuldu. Birden göz göze geldik… “Doktor musunuz?” diye

[1] 2 3 ... 17 >>