sordu. Olmadığımı söyledim ve kendimi birkaç cümleyle tanıttım. Kısa aralıklarla her fırsatta birbirimizi süzüyorduk. Bu arada ben de sorular yöneltip onu tanımaya çalıştım.
“Nerelisiniz?”
“amasralı.”
“Burada memur musunuz?”
“Öyle… Öğretmenim.”
“Kızıltepe'de mi?”
“Hayır, Şenyurt'ta.”
“Bilmiyorum. Neresi bu Şenyurt?”
“Buraya yakın küçük bir nahiye, sınırda.”
“Amasra'dan gelip burada öğretmenlik yapmak zor olmalı bir genç kız için.”
“Evet, ama n'apalım işte birilerinin de burada çalışması lâzım…”
Konuşurken her cümlenin bitiminde başını önüne eğiyor, gözlerimden her fırsatta kaçıyordu. Ses tonundaki burukluk, kısıklık önce kulaklarıma çarpıyor, sonra beynimin, yüreğimin derinliklerine beni büyülercesine yayılıyordu. Onu mutlaka daha iyi tanımak istedim…
Yeni bir soruyla, sanatla ve özellikle edebiyatla ilgilendiğini ve ne bulursa okuduğunu söyledi. Bazı sanat dergilerinin değil ilçeye, il olan Mardin'e bile gelmediğinden yakındı. Ona çantamda bulunan ve yollarda okumak üzere yanımda taşıdığım birkaç sanat dergisini uzattım:
“Alın bunları, okursunuz,” dedim.
Ama o, sadece göz gezdirip sehpanın üzerine bıraktı dergileri.
“Bunlar sizin, almayayım,” dedi.
Bir süre sustuk.
Sonra çaylarımızı yudumlarken ikimiz de ısrarla birbirimizi kaçamak bakışlarla izlemeyi sürdürdük. Bir ara haberleşmeyi önerdiğimde reddetmedi, ama yanakları allaştı, yüzü kızardı. Okul adresini yazdırırken heyecanlıydı. Ben de kartımı uzattım ona.
Kalkarken suçluluk duyuyor gibiydi. O da bana duyduğu sempatiyi gizlemek için oldukça özenli davranmıştı. Başını kaldırmadan iyi günler dileyerek çıktı…
Bir genç kıza yaşamı boyunca öğretilen katı ahlâk kurallarıyla birlikte, bu taşra atmosferinin, acımasız tabuların ona yansıttıklarını, dayattıklarını düşündüm bir an; bu denli mahçup, ezik davranmasına kızamadım bu yüzden. Oturduğum yerde karmakarışık duygularla uzaklaşıp gidişini izledim.
Eczanedeki çocuk garipseyerek, “ne oldu?” diye sorduğunda hiçbir yanıt veremedim. Sonra kalkıp

<< 1 [2] 3 4 ... 17 >>