istediğim çok şey var. Ancak ifade edemiyorum! Seni çok özlediğimi ve Sakarya'ya gelmeni çok istediğimi söylesem gelir misin? Ben yıllardır hep seni bir kez daha görmeyi arzuladım. (…)”
Sonraki hafta atlayıp Amasra'ya gittim. Önce bir otele yerleştim. Okuluna telefon ettim. Çok garip duygularla bocalayarak konuşmaya çalıştık. Geldiğimi, onu beklediğimi söyledim. Ama o ise, o gün nöbetçi öğretmen olduğunu, okul çıkışı kuaföre gitmesi gerektiğini, yorgun ve dağınık olduğu için onu o haliyle görmemi istemediğini belirtip, ertesi sabaha o kentin büyük postanesinin önünde randevu verdi.
O gece hiç bilmediğim o kentte dolanıp durdum…
Sabahleyin saptadığımız yerde beklemeye koyuldum. Randevu saati geçmişti, ama o görünürde yoktu… Beklemeye devam ettim... Postanenin içindeki insanlara baktım, yoktu! İçerde yaşlı bir hanımla az ilerisinde şişman ve çok süslü bir hanımdan başka kadın yoktu…
Dışarı yöneldiğimde içerdeki şişman hanımın gülümseyerek bana doğru yürüdüğünü gördüm. Durup baktım, onu daha önce hiç görmediğimi düşündüm. Koyu renk camlı gözlüğünü çıkarıp yüzüme dikkatle baktığında irkildim! Gözleri… Evet, o gözleri tanıyordum! O gözler Ceyhun Atuf'un şiirindeki öğretmenin gözleriydi. Gözlerini tanıdım; sadece gözlerini! Donakalmıştım…
Adını mırıldandım ve kekeleyerek, “Çok değişmişsin,” diyebildim sadece. O ise, “Biraz kilo aldım” demekle yetindi; ama biraz değil, oldukça toplu bir hanımdı karşımdaki… Siyah bir döpiyes giymiş, boynuna bordo renk bir fular bağlamıştı. Fuların altından görünen altın kolyelerin, bileklerine dizili bileziklerin ışıltılarıyla bezgindi… Saçlarını boyatmış, kabartmış ve ön kısmını bir şapkanın önü gibi spreyle dimdik tutturmuştu. O narin, naif yüzü çok değişmiş, avurtlarına uzun ve siyah kıllar, gözlerinin altına yağ kümeleri birikmişti. Çok yapay, dudaklarından taşan boyalarla, “çıkalım,” dedi…
Ben şaşkınlığımı atamamıştım üzerimden. Dönüp bir kez daha baktım gözlerine. Gözleri, değişmeyen yalnız gözleriydi; ama gözleri de

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 17 >>