parıltısını yitirmiş, kirpiklerinin ucuna rimel artıkları birikmişti. Oysa ben Ceyhun Atuf'un şiirindeki o öğretmeni arıyordum; o yalın görünümlü, o masum köy öğretmenini, ilk günkü gibi… Saçları at kuyruğu ve topuksuz ayakkabılarıyla o heyecanlı, mahçup taşra öğretmenini… Şimdi yanımda yürüyen bu bütün doğallığını yitirmiş şişman hanım o muydu?
“Tanrım!” diye söylendim kendi kendime: “Altı yıl ne çok şey alıp götürürmüş bir insandan... Ne çok şey!”
Önce bir kafeteryaya götürdü beni. Sorduk birbirimizi.
“Sen pek değişmemişsin,” dedi ve heyecanla sürdürdü konuşmasını:
“Biliyor musun ben çok değiştim, her yönden.”
“Belli, değişmişsin…” dedim.
“Çalıştığım yer şimdi özel bir lise. Çok iyi ücret alıyorum artık. Burjuva diye bir zamanlar kızdığımız insanların çocuklarını okutuyorum; şimdi çok huzurluyum. Biliyor musun biz onları hiç tanımadan kızıyormuşuz; öyle soylu insanlar ki! Tüm öğrencilerimin aileleriyle çok iyi diyaloglarım ve çok saygınlığım var şimdi.”
“Daha önce çalıştığın yerlerde saygınlığın yok muydu?” diye sordum.
“Bilmem… O yıllarımdan hiçbir şey anlamadım. Hep acı ve yoksulluk içinde geçti…”
Sonra bazı öğrenci velilerinin kendisini izlediklerini, dedikodu çıkmasından korktuğunu söyledi. O kente yakın bir ilçeye, Gölcük’e gittik bu kez. Bir balıkçı lokantasında oturduk.
“Kızma ama, o Kürtlerin içinde çok acı çektim. Çok güzel duygularla başlamıştım çalışmaya, ama nefret ettim hepsinden!dedii...
“Neler söylüyorsun!” diye çıkıştım. O ise aynı kayıtsızlıkla sürdürdü:
“Yiyecek bir şey bulamadığım günler oldu orada. Çöpe döker, yine de bana parayla satmayı bile düşünmezlerdi. Pis insanlardı. Çocuklarının pislediği kaplarda yemek yerlerdi; pislerdi, pis!”
“Evet, çok değişmişsin! Geçmişinde tertemiz bir güzellikle yaşadıklarına sahip çıkamayacak kadar değişmişsin... Ben de senin o pis dediğin insanlardan biriyim, biliyorsun!”
Kızdığımı anlayınca gönlümü almaya çalıştı:
“Sen üzerine alma. İnan çok acı çektim. Fazla kilo almamın nedeni de

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 17 >>