ama artık aramızda kültürel, sosyal farklılıklar oluştuğundan ve benim yıllardır hep bir dünya görüşünün insanı olmaya çalıştığımdan söz ettim. Kürtlere âşık olduğumu ve inandığımı, ama tanrıya inanmadığımı, inanmayı da hiç düşünmediğimi yazdım…
Ne kadar küçümsese de, hâlâ kasabalarda, köylerde onun bir dönem özveriyle, dirençle yaşadıklarının, ama sahibi olamadıklarının şimdi başka özneleri olduğundan; ülkenin her yanında başka mum ışıklarının aynı ısrarla, aynı güzellikte yanmaya devam ettiğinden söz ettim… İki yıldır birlikte olduğum bir kadınla evlilik kararımızdan ve ona yaşam boyu esenlikler dilediğimden…
Mektubuma bir yanıt alamadım. Kül aşk, daha bir küllendi, kayboldu nice yoğunluğun, yorgunluğun içinde…
Sonraki yıl evlendim. Yıllar art arda akıp gidiyordu. Ceyhun Atuf'un şiirindeki o sevgilinin silueti, sesi anılarımda, belleğimde karmakarışıktı. Eşimle uyumsuz ve mutsuzdum; sadece çocuğumuz için aynı eve tutunuyorduk. Düşler ne çok yanıltmıştı bizi…
Bir hafta sonu evdeki odamda, caddeye bakan masada gazetelere, haftalık dergilere göz atıyordum. Bir haber dergisinde tam sayfa bir haberi dehşetle okudum. “Yaşam/Bir İntihar Vakası” başlıklı haberin spotları şöyleydi:
“30 yaşındaki …...öğretmen fazla miktarda hap alarak yaşamına son verdi. Savcılık soruşturmayı sürdürüyor..…. öğretmenin intihar nedeni bilinmiyor. Öğrencileri, öğretmenlerinin ölümünden henüz habersizler…(…) Mesleğinin ilk yıllarını yolu, suyu, ışığı olmayan uzak Güneydoğu köylerinde, ilçelerinde geçiren …...öğretmenin intihar nedeninin görev yaptığı Güneydoğu’da yıllar önce yaşadığı eski bir aşk fantazisi olduğu sanılıyor… (...) Savcılık, .....öğretmenin günlüklerinde adı geçen ve soyadı saptanamayan Yılmaz’ı, ifadesine başvurmak için arıyor...”
Son cümleyi okumamla yerimden panikle kalkmam bir oldu. Dikkatsizce kalktığım için masamın üstündeki fincan, ansızın beton zemine düşüp parçalandı.Ayakta şaşkın, savruk, bir yerdeki fincanın kırılan parçalarına, bir elimdeki derginin açık

<< 1 ... 14 15 [16] 17 >>