ilçeden ayrılmak üzere taşıt durağına doğru yürüdüm. Diyarbakır'a varıncaya dek yol boyu sesi uğuldayıp durdu beynimde…
Bir hafta kadar sonra ona bir mektup yazdım. Onun da yanıtı gecikmedi. Daha sonra yazdıklarımızdaki içtenlik daha bir boyutlandı. Giderek yüreğimi yüreğinin çırpınışlarına yasladım onun; sesine ses verdim. “Mum ışığı,” dedim ona: “Sevgili mum ışığı, sizler, bu ülkenin uzak ilçelerinde, dağ başı yalnızlıklarında uzak ve tek mum ışıklarısınız; ama birgün bütün mum ışıkları yandığında bir düşün o aydınlığı!”
Mektuplarımızda yalnız birbirimizin hüzünlerini, coşkularını ve düşüncelerini değil, kendimizce yeryüzünün bütün acılarını ve sevinçlerini de paylaşıyorduk; bütün insan çığlıklarını bir bir, sanki bizimmiş gibi…
Ben kırgınlıklarımı da taşıyordum ona. Daha bir yıl önce sokaklarda kırlangıç sürüleri gibi kümelenmiş o uçarı çocuklar yoklardı artık. Onları infaz gecelerinde, mülteci kimliklerinde unutmuş gibiydi birileri. Kimileri de bir karanfil bırakabilmek için gömüt taşlarını bile bulamadığımız ölülerdi… İşte bunların yaşattığı hüznü de tanımlıyorduk birbirimize.
İki üç ay kadar sonra haftada bir kez ulaştırdığımız mektuplarda yüreklerimizi yasladığımız birer dağ olduk birbirimiz için. “Bir of çeksen karşıki dağlar yıkılır, ama çekmiyorsun!” diyordum. O da yanıtlıyordu: “Beş aydır offf çekiyorum da burada; değil dağ, şu Kızıltepe'nin tepesini bile yerinden kıpırdatamadım…” Bu kez yeniden yanıtlıyordum: “Kızıltepe'nin tepesi yerinden kıpırdamaz; çünkü tepesinden puşisini almışlar ve dolayıp kızıllığını tel örgülere, içine de Mehmetçikler koymuşlar; bundan kuma görmüş gelin gibi kırgındır. Başka tepelere bakalım, başka dağlara…”
Yeryüzünün ortasına düşmüş ve giderek büyüyen yalnızlığımızı birbirimizin duyarlığına çarparak parçaladık. İki kişilik evreni adeta tek kişilik kıldık. Mektuplar, şiirler, kitaplar ve fotoğraflarla ne kadar çok şey paylaşılabiliyorsa o kadarını paylaştık onunla. Öyle temiz, yalansız dolansız bir dostluğu kale gibi

<< 1 2 [3] 4 5 ... 17 >>