diktik aramıza. Yorulmadan, içtenliği sakınmadan, bıkmadan…
Sonunda ısrarlarıma dayanamayıp benimle ikinci kez görüşmeyi kabul etti. Kızıltepe'de birlikte oturacağımız uygunlukta bir tek mekân bile bulunamadığı ve söylentilerden sakındığı için, Mardin'de kentin tek caddesinde bulunan başak Otel lobisinde buluştuk. Kalabalık lobideki ölümcül sessizlikte bizi meraklı gözlerle süzen ve birbirinin kulağına fısıldaşan erkek kalabalığının içinde kaçak çaylarımızı yudumlayarak bir şeyler konuşmaya çalıştık, ama başaramadık.
Susmak da söylemekse bazen her şeyi, yarım saat kadar öylece kalıp ayrı istikametlere yönelerek ayrıldık.
Sonraki ay, dışarıda kalabildiğim o sınırlı sürenin ardından askere gitmek zorundaydım. Art arda ulaştırılan tebligatlar bitmiş, yerini semt karakolu polis memurlarının apansız geliş gidişleri, çağrıları almıştı. Seçeneğim yoktu.
Fotoğraf ve mektuplardaki uzak sevgili, yaklaşık iki yıl sürecek bu dönemde kim bilir nerelere giderdi... Beş ayda beş yılmış gibi yakınlaşıp sevdiğim, o boğuntulu günlerinde sesimi sesine yasladığım, beni büsbütün unuturdu belki. Hem artık ona daha yakın olmak istiyordum. Adını andığımda kendi kendime Ceyhun Atuf Kansu'nun bir köy öğretmenini anlatan şiirini mırıldandığımdı o; benim kadınım da olabilirdi…
Yazdığım son mektupların birinde onu bana daha yakın kılacak bir bağ olarak evliliği düşündüğümü söyledim. “Gideceğim,” dedim: “Sen benim insanımsın. Şimdi de benim kadınım ol diyorum, nişanlanalım…”
Yanıtı gecikti. İki hafta kadar sonra gönderdiği kısa bir mektupta, memleketine döndüğünü, ailevi sorunları olduğunu ve evliliği o aşamada “düşünmediğini” yazıyordu. Büyüttüğümüz içtenliğe, yakınlaşmaya rağmen bu denli yapay satırları ilişkimize yakıştırabilmesine çok içerlemiş, şaşırmıştım.
Bu yüzden, yirmi üç yaşımın da uçarılığıyla, bir feodal gururla, bu dostluğu o kısa satırlardaki içtensizliği ve beni ummadığım biçimde reddedişiyle noktalamak zorunda olduğumu düşündüm…
Askere gideceğim gün yola çıkmadan önce

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 17 >>