Ceyhun Atuf'un şiirindeki öğretmene bir not yazarak, “Bugün bulunduğum kentten ayrılıyor, askere gidiyorum,” dedim. Soğuk bir kış günüydü. Yollarda çingene çadırlarına kar yağıyordu. Askere gitmek üzere bulunduğum kentten ayrıldım…
İki ay kadar sonra kısa bir not da acemi birliği çavuş talimgâh bölüğünden, eğitimle geçen zorlu bir günün akşamı ranzamda alelacele yazdım. Bu notla, belki tavrına ilişkin onarıcı olabileceğini umuyordum. Fakat çok geçmeden ulaşan uzun mektubunda, nedense beni nankörlükle itham ediyordu; üstüne üstlük okulunu bitirmek için yaya gidip geldiği kış günlerinden söz edip, beni olmadığım biçimde yorumlayan satırlarına dek sürüp giden uzun mektubunda ne anlatmak istediği net değildi. Hak etmediğim suçlamalarla dolu ve sağlıklı düşünerek yazmadığına inandığım o mektubuna bir yanıt vermedim…
Askerlik dönemimi bitirinceye kadar ona bir daha yazmadım ve hiçbir haber de alamadım. Ama hep andım onu. Her anımsayışımda burkuldum. Bu büyük dostluk, bu sevgi böyle bitmeyebilirdi dedim hep.Fakat onu hiç unutamadım…
Sivil yaşamıma yeniden, kötü bir başlangıç yaptım; yargılanmamın sürdüğü bazı dosyalardan dolayı arandığım için memleketime dönemedim. Ülkede sıkıyönetim vardı. Yoğun istihbarat ablukasında girdiğim işlerden kısa sürede çıkarılıyordum. Aç kalıp, işsiz kalıp mecburen örgütsel ilişkiye gireceğim ve böylece enseleyip benimle bir örgütün çökertilebileceği sanısıyla her saniye izlendiğimden bile habersizdim.
Kırk beş gün süren bir gözaltı yaşadım bu arada. Çok sarsıldığım, büyük düş kırıklıkları yaşayıp her türden işkenceye maruz kaldığım berbat günlerdi… Oluşturmaya çalıştığım kitaplığıma, yazışma dosyalarıma, yazdığım bütün şiirlere ve yazı makineme el konuldu… Şikâyet edebileceğim hiçbir mercii yoktu. Her anlamda mağluptum…
Daha sonraki ay, biraz soluklanabildiğim günlerde onu yeniden bulabilme isteğime teslim oldum. Tanımlayamadığım psikolojik dürtülerle hayatımda bir başka kadın düşünemiyordum. Önce Şenyurt'a, okuluna yazdım. Mektup,

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 17 >>