için ilaç istediğimi söyledim (…)
Masanın yanındaki sandalyede iyi giyimli genç bir adam dikkatimi çekti. Ona baktığımı görünce gülümsedi. Ben de güldüm. Ne tuhaftı; sanki yıllardır tanıyordum onu! Eczacı çocuk sessizliği bozarak bana döndü ve yanındaki sandalyeyi göstererek:
– Oturun, dinlenin, dedi.
Canıma minnetti. Hemen oturdum. Gözlerim genç adamın üzerinde yine; nereden tanıyordum, kimdi? diye düşünürken, o ise eczacı çocuğa:
– Ne vereceksin? diye sordu.
Eczacı çocuk birkaç ilaç ismi saydı.
Ona dönerek:
– Doktor musunuz? diye sordum.
– Hayır, dedi.
Saçları alnına dökülmüş; hüzünlü bir yüz ifadesiyle dışarıya bakıyordu. Sanki benimle değil, dışarıyla konuşuyordu, dalgındı…
– Ben öğretmenim, dedim.
Gülümsedi…
– Öğretmenleri severim. Babam da öğretmendi…
Sorumu tekrarladım:
– Sahi ne iş yaparsınız?
– İlaç işi, muhabirlik filan. Bir de edebiyatla ilgileniyor, şiir yazıyorum.
– Demek meşhur olacaksınız?
Yüzü birden asıldı:
– Niyetim o değil. Siz edebiyatı sever misiniz?
– Evet.
– Hiç yazdınız mı?
– Hayır, dedim.
Sohbetimiz giderek koyulaşmıştı. Yerde duran çantayı alıp dizlerinin üstüne bıraktı. Çantayı açıp içinden birkaç sanat dergisi çıkararak bana uzattı.
– Bakmak ister misiniz?
Alıp şöyle bir göz gezdirdim. Sonra tekrar masaya bıraktım.
– Nasıl? – Çok güzel… Arada bir bu küçük ilçede ne bulsam ben de okuyorum, dedim.
Bir yandan konuşuyor, bir yandan onu incelemeye devam ediyordum. Göz göze geldik; birden sanki gözlerimden uzaklara gitmiştim, kaybolmuştum. Hemen başımı çevirdim. Yüzüm yanıyordu… Sesiyle kendime geldim:
– Dost olalım, haberleşelim.
Hiçbir şey söyleyemedim.
– Yalnız yazışarak. Bunda çekinecek hiçbir şey yok, dedi.
– Önce siz yazın, dedim ben de.
Adresimi aldı. Bana kartını uzattı. Oradan hemen uzaklaşmak istiyordum. Bu yaşta, bir erkeğe karşı ilk kez kendimi böyle yakın hissetmiştim. Hemen oradan gitmeliydim. Bu arada eczacı çocuk da ilaçları hazırlamış, bir ona bir de bana bakıyordu. Çantamdan para çıkarıp çocuğa

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 17 >>