geldiğinde içimi bir burukluk kaplar; hep o siyah gözleri ve o ılık Cumartesiyi anımsarım…”
“Ilık Bir Cumartesi” adlı bu öyküyü iki kez okuyup bitirdiğimde, onu mutlaka yeniden bulmaya karar verdim…
Bu kez yolumu bir biçimde Ankara'ya düşürüp Bakanlığa gittim. Oradaki kayıtlara göre Ankara'daki bir okulda bir süre çalıştıktan sonra istifa etmiş görünüyordu.
Onu bulabilmek için yapabileceğim tek şey kalmıştı; o da memleketine gitmekti. Bana yıllar önce yazdığı mektupların birinde, çocukluğunu anlatırken, “Evimiz o kentteki taburun karşısındaydı,” demişti; elimde herhangi bir adres yoktu.
Memleketine gidip o kentte iki tabur buldum; birinin karşısında futbol sahası, diğerinin karşısında ise inşa halinde bir yapı vardı… Onu bulabilmek için binlerce evden hangisinin kapısını rastgele çalabilirdim?
Ceyhun Atuf'un şiirindeki öğretmeni koca bir ülkede, milyonlarca insan kalabalığının içinde arıyordum. Koşullarımı zorlayarak yüksek tirajlı gazetelerin birine ilan vermeyi bile düşündüm; ancak ailesinin hesap sorması halinde acaba nasıl savunurdu kendini? Bu sürede nişanlanmış veya evlenmişse, bu ilanı eşine nasıl açıklardı? Hem, yazan bir insan olarak o ilana imzamı uluorta koyabilecek miydim?
Memleketinde onu bulamayıp, ertesi sabah o kenti terk ederken, önceki gece yazdığım bir şiiri de avuçlarımda tutuyordum. Ondan büsbütün uzaklaşıp gittiğim o soğuk kış gününün ardından, yıllar sonra o şiiri bindiğim otobüsün hareket etmesiyle pencereden dışarı attım. O buruşuk kâğıttaki dizeler, rüzgârla birlikte savrulup gitti o kentin caddelerine.
Otobüs giderek uzaklaşırken, onu bulup yüz yüze veremediğim mesajı o kentin ortasına bir kâğıtla salıvermiştim:

“resmin rehindir gurbetimde
gurbetimde sesleri aşındırmış kimliksiz bir kasaba
ve senin kederini ıslatan o yağmurlar rehin
alnı özlemle dağınık bir akşam getirdim sana
gel, büyüt ellerinle, konuk et sıcaklığına
konuk et kanatları kanatılmış kuşlar getirdim sana
ve akşam… bir kez daha!
saçlarını topla ve dağıt

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 17 >>