sesini rüzgârlara
“bir of çeksen karşıki dağlar yıkılır”
çekmiyorsun!
akarsuları imrendiren yüzün de
sabahçı kahveler de biliyor
görüşmeyeli yorgunum yıkık kentler kanadı sevinçlerimle
görüşmeyeli ya sen nasılsın
adım, adresim durur mu defterinde?

(…)”

Ardından son kapıyı da çalarak, o yıllar yayınlanan “Oluşum” dergisi yayın yönetmeni hanımı buldum. O öykünün yayınlandığı “Öykü ve Şiir Özel Sayısı”nı göstererek onun adresini istedim. Yayın yönetmeni hanım, öyküyü bırakıp gittiğini, daha sonraki ay yayınlanıp yayınlanmayacağı konusunda yalnız bir kez telefon ettiğini ve bir daha görünmediğini söyledi… Böylece çalabileceğim en son kapıyı da çalmış, hiçbir sonuca varamamıştım. Onu sorabileceğim hiçbir yer kalmamıştı artık...
(O, yoksa, ulaşamadığım için mi aranıyordu? Elde edemediğim bir kadın olarak mı özleniyordu? Eğer öyleyse, onu aramam, bulmam yanlış olacaktı… O, yıllar önce saklı boğuntularıma kattığım insandı ya, bu yüzden bir minnet duygusuyla mı arıyordum? Onu bulabilmek için yıllardır bir ısrara, sadakate niçin zorluyordum kendimi?
Neydi beni ona çeken? Sevgi miydi? Oysa sevgiyi biz kuşak olarak da hiç tanımamıştık ki... Yoksa nice paylaşımdan sonra her birimiz ayrı yerlerde olgunlaşırken, bir başıma yürüdüğüm kendi yazgımda, yalnızlığımda önüme çıkan ihanet duygusu muydu beni ona yönelten? Mektuplarla bir insan ne kadar tanınabilirdi? İki kez görüşmede ne kadar sevilebilirdi? Belki o yıllara ait savruluşlarda kafamda abartmıştım onu. Onu bulsam yüreğimdeki fırtınalar, iç hesaplaşmalar dinecek miydi?)
Bu düşüncelerle onu bulmaktan, dahası bulmaya çalışmaktan caymak zorunda olduğuma yeniden inandırdım kendimi. Yıllar sonra ilk kez bir başka kadına yer açtım. Yaşam devam ediyordu ve onu unutmak zorundaydım…
Eski dosyalarımın birer birer tahliye ya da beraatle sonuçlanması ve Diyarbakır'daki sıkıyönetim basıncının biraz durulmasıyla, tam dört yıl sonra memleketime yeniden dönebildim.
Yeniden bir ilaç firmasının Güneydoğu bölge mümessilliğine

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 17 >>