ezondan 1.hikaye

Her şeyden çok aşktan nefret ederdim bir zamanlar aşk için delirirdim ama aşka güvenemezdim sevgi vardı ama aşk yoktu benim için aşka lanet ederdim bana acı çektirdiği için ama nerden bilebilirdim ki bir gün delicesine aşık olacağımı nerden bilebilirdim ki aşkın kölesi olacağımı nerden bilebilirdim ki 24 saatimi aşkla yaşayacağımı…
Artık herkesten bıktığım bir zamanda çıktı karşıma neden nasıl demeden sevdim onu herkesten ayrı herkesten uzak sevdim o kadar bağlandım ki hayatımı ona adadım sanki onla uyudum onunla uyandım artık ben yoktum benim içimde o vardı sonra onunda beni sevdiğini anladım ikimizde birbirimize aşıktık sebepsizce saf duygularla seviyorduk birbirimizi bütün kötü şeyleri unutuyordum birlikte olunca siliyorduk hayatımızdan nefreti birbirimize sarılınca geride bırakıyorduk kini öfkeyi dertleri gözlerimizin içine duygu dolu bakınca o zaman anlamıştım aşk vardı ve en dipte yaşıyordu bizim için o an anladım işte aşk kaçınılmazdı bir yerde buluyordu ve bırakmıyordu bizim aşkımız meleklere benziyordu onlar kadar beyaz onlar kadar kusursuz onlar kadar güzel onlar kadar ise esrarengizdi bir saniye birbirimizin sesini duymadan yapamaz olmuştuk her şeye hazırdık birlikte olunca hayata tutunmuştuk biz aşkı bulmuştuk ve aşkımızı saklıyorduk kimse almasın diye yüreğimizin en kuytu en derin köşesinde mutlulukla sarıp sevgiyle bantladık aşkımızı ve o zaman anladık ki eskiden aşık olan biz şimdi bütünüyle aşk olmuştuk aşka bürünmüştük gözlerimizle konuşabiliyorduk sözlere ihtiyaç yoktu yüreğimizle sarılıyorduk kollarımıza ihtiyacımız yoktu birlikte olmadan hiç bir şey yapamaz olmuştuk ve o gün söz vermiştik birlikte olmadan bişi yaparsak cezası büyük olsun diye ve o gün gelmişti ceza günü kahvaltıyı birlikte ettik bana işi olduğunu 2 dakikaya kadar geliceğini söyledi bende onu yolda bekliyordum araba geldi ve bana çarptı yaralanmıştım hastaneye kaldırıldım aşkım bunu duyunca hastaneye geldi ellerini tuttum galiba ölüyorum dedim oda birlikte

[1] 2 >>