bir birimize çok soğuktuk, sanki ikimizinde karşısında asker arkadaşımız duruyormuş gibi duygusuz bir duruştu bu. Ben iyice sıkılmıştım bu gidişattan ve nişanlıma "böyle olmuyor artık ben sürdüremiyorum ve sana ayrılalım mı veya ayrılmak istiyorum diye birşey söylemeden ben ayrılıyorum" dedi. Arkasından kesinlikle beni arama bu benim kesin kararım dedim. O da ne yapacağını bilmeden sadece kabul etmemeye çalışıyor kendince . Çünkü her zaman söylediği şu "sen mükemmel bir insansın, senin gibisini bulamam, ama sana karşı soğuğum" diyordu. Bende öyleydim ama yapım gereği kimseyi incitmeyi sevmediğim için ben dürüst olup bende seni sevemiyorum diyemiyordum bir türlü. Ama artık o gün bunu yapmam gerekliliği konusunda iyice kendimi inandırmıştım ve ayrıldım. Şöyle 20dk kadar dona kaldım. O kadar emek, uğraş, sevgi hepsi bir çırpıda uçup gitmişti. Yıkmak ve yok etmek ne kadarda kolaydı. Daha sonra haykırarak ağlamaya başladım. Öyle bir soğukluk olmuş ki bende, onu kaybettiğime değil, sadece çabalarıma ve aileme nasıl söyleyecektim bu kararımı ve onları nasıl bu kadar üzecektim diye kendime kızıp ağlıyordum. Neyse iyice ağladıktan sonra kalktım abdetst aldım ve yatsı namazını kılarak yatağıma geçtim. Ama uyumak mümkün mü uyuyamamıştım. Sabah namazına kalktım ezan okunurken kıbleye dönerek canı gönülden dua edip yüce yaradanımdan yardım niyaz ettim. Sonra o gün işim gereği ben ilçede bulunduğum için ile gitmem gerekiyordu ve arabaya binip merkeze indim. Orada işlerimi hallettim ve o gün arkadaşımda kalacaktım. Bu sırada nişanlım "sen haklısın ben ne istediğimi bilmiyorum" diye bir mesaj gönderdi. ama bu beni etkilememişti çünkü ben kesin karar vermiştim ve bitmişti. Bu arada burcumda oğlak tahmin edersiniz kararlılığımı. Arkadaşımda kalacağım için kendime pijama almak için bir mağazaya girdim. Mağazada yaşlı bir amca hoş geldin kızım nerede kaldın diyince ben şaşırdım. O şaşkınlıkla amcayı nereden tanıdığımı hatırlamaya çalışıyorum ama imkanı yok ben bu adamı daha önce hiç

<< 1 [2] 3 >>